Cantabre

Lo cantabre (autonim: cántabru), conegut tradicionalament coma montanhés^[1] (Montaña es lo nom tradicional de Cantàbria), constituís l'ensemble de varietats linguisticas romanas autoctònas parladas en Cantàbria, dins lo nòrd d'Espanha, que se diferencian mai de castelhan estandard.^[1] Es abitualament ligat al grop asturleonés.

Cantabre, Montanhés

Cántabru
Tipologia	SVO
Classificacion lingüistica
Lengas indoeuropèas Lengas italicas Lengas romanicas Lengas iberoromanicas Asturleonés Cantabre, Montanhés
Còdis lingüistics
Glottolog	cant1245
Mapa
Dialectès del cantabre.

Presentacion

Selon los critèris adoptats, se pòt inclure dins lo grop cantabre de parlars de las zonas termièras de Biscaia, Burgos e Paléncia. Lo dialectològ Francisco García González i inclutz tanben las varietats asturianas de Peñamellera Alta, Peñamellera Baja e de Ribadedeva.^[2]

Es directament eissit del latin vulgar introduit pels envasidors romans a l'escasença de la conquista de conquista de la peninsula Iberica. Coma l'estremenh, se pòt plaçar dins los parlars de transicion entre lo castelhan e lo diasistèma asturleonés (mirandés, asturian e leonés). Diferents factors coma lo substrat, l'adstrat (contacte amb lo basc e relacion estrecha amb los territòris castelhanofòns) e l'incorporacion precòça de la region a la corona de Castelha a la diferéncia d'autres elements del diasistèma, e tanben l'isolament geografic, an balhat al parlar cantabre de caractèrs unics al sen d'aquela entitat.

En 2000, èra parlat per gaireben 20 % de la populacion de Cantàbria, contra 85 % al començament del sègle XX, e es pro en retirada fàcia a l'espanhòl.^[1]

Caracteristicas

Foneticas

Lexicalas