Nom d'Occitània

Lo nom d'Occitània ven del latin medieval Occitania.^{[Nòta 1]} Lo mot apareguèt a la fin del sègle XIII  dins de tèxtes en latin: sa primièra atestacion coneguda data almens de 1290^[2] e pus probable de 1271.^[3] La primièra part del mot, Occ-, ven de l'occitan òc e de l'expression lenga d'òc, autre tèrme aparegut vèrs la meteissa epòca (e que Dante l'utilizèt en particular) per designar l'occitan segon lo sieu biais de dire de "òc" (per oposicion a la lenga de si qu'es l'italian e a la lenga d'oïl qu'es lo francés). La terminason -itània es probable una imitacion del vièlh nom [Aqu]itània. "Occitània" se podiá utilizar en particular per designar l'ensems de las possessions occitanofònas del rei de França, dins los tèxtes en latin administratiu.

Testament de Lancelot d'Orgemont, 1286. Primièr president del Parlament de Langue de Oc, fa son testament segon la costuma d'Occitània, mores patriæ occitanæ. Pr'aquò l'installacion d'un Parlament vertadièr a Tolosa en 1273 presidat per un cèrt Lancelot d'Orgemont es contestada.^[1] L'original del document presentat çai-sus poiriá datar del sègle XV.

Las primièras atestacions de l'emplec d’Occitania dins d’autras lengas que lo latin datan de:

• 1549;^[4] 1645^[5] e 1658^[6] (en Italian),
• 1572^[7] e 1617 (en alemand),
• 1659^[8] (en anglés),
• 1680^[9] (en espanhòl).

La primièra atestacion de l'emplec d’Occitanie (en francés) per Jean Pierre Camus data de 1644.^[10][11]

«Septimanie ou Gothie et Occitanie aujourd'huy LANGUEDOC» del temps dels reis merovingians. Description de l'Univers d'Allain Manesson-Mallet, 1683.

Conven de plaçar l'accent tonic sus la sillaba tà dins Occitània, çò que se nòta amb un accent grèu sus la à centrala. Es aquel lo nom autentic del país segon la nòrma classica, es una forma fixada tre 1935 dins la gramatica d'Alibèrt e confirmada per lo CLO. La rason es que lo nom latin d'origina, Occitania, tanben pòrta l'accent tonic sus ta e mai s'en latin se nòta pas l'accent (parièr, es lo cas de la terminason -itània d'Aquitània).

En nòrma mistralenca, s'emplega puslèu Óucitanìo, amb l'accent tonic sus ni, per influéncia del nom francés Occitanie.

Sinonims

País d'Òc es un sinonim d'Occitània.

Istoricament, los tèrmes Provença e benlèu Romània son tanben utilizats per descriure tota Occitània.^[12]

Abans l'auba de l'identitat occitana, las diocèsis romanas de Viana puèi las Sèt Províncias cobrissián essencialament la meteissa region mai tard cridada Romània pel rei Clotari, segon lo felibre provençal Francés Vidal,^[12] entre Léger, Aups e Pirenèus (extension principala de l'occitan ancian—veire la Linha von Wartburg).