ਕਲਪਨਾ

ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਭਾਵ ਗਿਆਨ ਇੰਦਰੀਆਂ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਦੇਖਣਾ ਜਾਂ ਸੁਣਵਾਈ) ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤੁਰੰਤ ਨਿਵੇਸ਼ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਚਿੱਤਰ, ਵਿਚਾਰ ਅਤੇ ਸੰਵੇਦਨਾ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਲਪਨਾ ਨਾਲ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਸੁਲਝਾਉਣ ਲਈ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਇਕਸਾਰਤਾਪੂਰਨ ਅਨੁਭਵ ਅਤੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ।^[1][2][3][4] ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਇੱਕ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਰਹੀ ਹੈ (ਬਿਰਤਾਂਤ),^[5] ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਚੁਣੇ ਗਏ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਸਟੀਕਤਾ "ਦੁਨੀਆ" ਉਤਪੰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੱਤ ਹੈ।^[6]

 ਓਲਿਨ ਲੇਵੀ ਵਾਰਨਰ, ਕਲਪਨਾ (1896) ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਥਾਮਸ ਜੇਫਰਸਨ ਬਿਲਡਿੰਗ, ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ, ਡੀ.ਸੀ.

ਕਲਪਨਾ ਇੱਕ ਮਾਨਸਿਕ ਕੰਮਕਾਜ ਵਿੱਚ ਵਰਤੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਚਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਸੰਕਲਪ ਦੀ ਸਮਕਾਲੀ ਅਵਧੀ ਦਾ ਭਾਵ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਸਮਝੇ ਗਏ ਧਾਰਨਾ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ ਕੀਤੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਆਮ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਕੁਝ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਇਸ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਆ ਨੂੰ "ਇਮੇਜਿੰਗ" ਜਾਂ "ਵਿਚਾਰ ਸ਼ਕਤੀ" ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਜਾਂ "ਉਤਪਾਦਕ" ਜਾਂ "ਰਚਨਾਤਮਕ" ਕਲਪਨਾ ਦੇ ਉਲਟ "ਪ੍ਰਜਨਨ" ਵਜੋਂ ਬੋਲਣ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਵਿਧਾ-ਵਿਭਾਜਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਛਾਪਣ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਪ੍ਰਿ੍ਰੈਂਟਲ ਕਾਰਟੇਕਸ ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਸਵੈ-ਇੱਛਤ ਚੋਟੀ ਦੇ ਥੱਲੇ ਕਲਪਨਾ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਾਨਸਿਕ ਸੰਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਲਪਨਾ ਕੀਤੇ ਗਏ ਚਿੱਤਰ, ਨਾਵਲ ਅਤੇ ਯਾਦਾਂ ਦੋਵੇਂ, "ਮਨ ਦੀ ਅੱਖ" ਦੇ ਨਾਲ ਵੇਖਦੇ ਹਨ।

ਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਰੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜਾਂ ਅਨੋਖੀ ਕਲਪਨਾ ਰਾਹੀਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬੱਚੇ ਅਕਸਰ ਆਪਣੀ ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ ਅਜਿਹੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਖੇਡ ਦਾ ਵਿਖਾਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਕਲਪਨਾ ਉਪਜਾਉਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋ ਪੱਧਰਾਂ 'ਤੇ ਖੇਡਦੇ ਹਨ; ਪਹਿਲਾ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਾਲ ਵਿਕਸਿਤ ਹੋਣ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪੱਧਰ' ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੰਮ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਨਮੌਜੀ ਸਥਿਤੀ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਖੇਡਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੀ ਵਿਕਸਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ਉਹ ਅਸਲ, ਅਸਲੀਅਤ ਹੈ।^[7]

ਮਨ ਦੀ ਅੱਖ

"ਮਨ ਦੀ ਅੱਖ" ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਸਿਸਰੋ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਢੁਕਵੇਂ ਇਸਤੇਮਾਲ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਮਾਈਂਟਿਸ ਓਕਲੀ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।^[8]

ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਵਿੱਚ, ਸਿਸਰੋ ਨੇਧਿਆਨ ਕਰਦਿਆਾਂ ਵਕਰੋਕਤੀ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਉਸ ਦੀ ਪਿਤਰਕੀ ਦੇ ਸਿਟਰਿਸ" ਅਤੇ "ਉਸ ਦੀ ਸੰਪਤੀ ਦੇ ਚੈਰਬਿਡੀ" ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਬਿਰਤਾਂਤ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ ਜੋ "ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ" ਸਨ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਬੁਲਾਰੇ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ, "ਚੱਟਾਨ" ਅਤੇ "ਗੁੰਡ" (ਕ੍ਰਮਵਾਰ) ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ -ਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਧਾਰਨ ਹਨ ਜੋ ਸਿੱਧੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਹ ਦੇਖਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਸੁਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।^[9]

"ਮਨ ਦੀ ਅੱਖ" ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਚੌਸਰ (ਸੀ .387) ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਕਾਨਟਰਬਰੀ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇੱਕ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਤਿੰਨੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਅੰਨ੍ਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ "ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ"; ਅਰਥਾਤ, ਉਹ ਅੱਖਾਂ "ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਅੰਨ੍ਹੇ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੇਖਦੇ ਹਨ"।^[10]

ਵਰਣਨ

ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਆਮ ਵਰਤੋਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਚਿੱਤਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਲਈ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ, ਸੁਣਿਆ, ਜਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਾਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਜਾਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸੰਯੋਜਨਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੁਝ ਖਾਸ ਉਦਾਹਰਨਾਂ ਨਿਮਨਲਿਖਤ ਹਨ: 

• ਪਰੀ ਕਹਾਣੀਆਂ 
• ਗਲਪ 
• ਕਲਪਨਾ ਅਤੇ ਵਿਗਿਆਨ ਗਲਪ ਵਿੱਚ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਵਰਤੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਕਿਰਤੀ ਪਾਠਕ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਾਲਪਨਿਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਜਾਂ ਸਾਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਕਾਲਪਨਿਕ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਅਲਗ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਹੈ।