Łaskuny[15] (Paradoxurinae) – podrodzina niewielkich, nocnych ssaków drapieżnych z rodziny wiwerowatych (Viverridae).
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Łaskuny
Paradoxurinae |
J.E. Gray, 1865[1] |
|
Przedstawiciel podrodziny – łaskun palmowy (Paradoxurus hermaphroditus) |
Systematyka
|
Domena
|
eukarionty |
Królestwo
|
zwierzęta |
Typ |
strunowce |
Podtyp |
kręgowce |
Gromada |
ssaki |
Podgromada |
żyworodne |
Infragromada |
łożyskowce |
Rząd |
drapieżne |
Podrząd |
kotokształtne |
Infrarząd |
Viverroidea |
Rodzina |
wiwerowate |
Podrodzina |
łaskuny |
Typ nomenklatoryczny |
Paradoxurus F. Cuvier, 1821 |
Synonimy |
- Arctictidina[uwaga 1] J.E. Gray, 1865[1]
- Paradoxurina[uwaga 2] J.E. Gray, 1865[1]
- Arctictidinae: Gill, 1872[2]
- Parodoxurinae[uwaga 3] Gill, 1872[3]
- Paradoxurinae: J.E. Gray, 1874[4]
- Paradoxuridæ: Rochebrune, 1883[5]
- Arctictidae: Cope, 1882[6]
- Arcticteæ: Trouessart, 1885[7]
- Arctictinæ: Trouessart, 1885[7]
- Paradoxureæ: Trouessart, 1885[8]
- Paradoxuri: Winge, 1895[9]
- Arctogalidiinae[uwaga 4] Pocock, 1933[10]
- Paradoxurida: Gregory & Hellman, 1939[11]
- Arctogalidiini: Simpson, 1945[12]
- Paradoxurini: Simpson, 1945[12]
- Pseudocivettini[uwaga 5] Morales & Pickford, 2011[13]
- Kichechiini[uwaga 6] Morales & Pickford, 2011[14]
|
|
Rodzaje |
12 rodzajów (w tym 8 wymarłych) – zobacz opis w tekście |
|
|
|
Zamknij
Podrodzina obejmuje gatunki występujące w południowej i południowo-wschodniej Azji[16][17][18].
Do podrodziny należą następujące występujące współcześnie rodzaje[19][16][15]:
Opisano również rodzaje wymarłe[20]:
- Ketketictis Morlo, E.R. Miller & El-Barkooky, 2007[21] – jedynym przedstawicielem był Ketketictis solida Morlo, Miller & El-Barkooky, 2007
- Kichechia Savage, 1965[22]
- Lufengictis Qi Guoqin, 2004[23] – jedynym przedstawicielem był Lufengictis peii Qi Guoqin, 2004
- Mioparadoxurus Morales & Pickford, 2011[24] – jedynym przedstawicielem był Mioparadoxurus meini Morales & Pickford, 2011
- Orangictis Morales, Pickford, Soria Mayor & Fraile, 2001[25] – jedynym przedstawicielem był Orangictis gariepensis Morales, Pickford, Soria & Fraile, 2001
- Pseudocivetta Petter, 1967[26]
- Siamictis Grohé, Bonis, Chaimanee, Chavasseau, Rugbumrung, Yamee, Suraprasit, Gibert, Surault, Blondel & Jaeger, 2020[27] – jedynym przedstawicielem był Siamictis carbonensis Grohé, Bonis, Chaimanee, Chavasseau, Rugbumrung, Yamee, Suraprasit, Gibert, Surault, Blondel & Jaeger, 2020
- Tugenictis Morales & Pickford, 2005[28] – jedynym przedstawicielem był Tugenictis ngororaensis Morales & Pickford, 2005
Typ nomenklatoryczny: Arctictis Temminck, 1824.
Typ nomenklatoryczny: Paradoxurus F. Cuvier, 1821.
Typ nomenklatoryczny: Arctogalidia Merriam, 1897.
Typ nomenklatoryczny: Pseudocivetta Petter, 1967.
Typ nomenklatoryczny: Kichechia Savage, 1965.
W.K. Gregory & M. Hellman. On the Evolution and Major Classification of the Civets (Viverridae) and Allied Fossil and Recent Carnivora: A Phylogenetic Study of the Skull and Dentition. „Proceedings of the American Philosophical Society”. 81 (3), s. 320, 1939. JSTOR: 984861. (ang.).
W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 139–140. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Subfamily Paradoxurinae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-03-13].
N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-15]. (ang.).
G. Petter: Petits carnivores villafranchiens du Bed I d’Oldoway (Tanzanie). W: Problèmes actuels de Paléontologie (Évolution des Vertébrés). Paris: Colloques Internationaux du CNRS, 1967, s. 529, 532. (fr.).
C. Grohé, L. de Bonis, Y. Chaimanee, O. Chavasseau, M. Rugbumrung, C. Yamee, K. Suraprasit, C. Gibert, J. Surault, C. Blondel & J.-J. Jaeger. The Late Middle Miocene Mae Moh Basin of Northern Thailand: The Richest Neogene Assemblage of Carnivora from Southeast Asia and a Paleobiogeographic Analysis of Miocene Asian Carnivorans. „American Museum Novitates”. 3952, s. 30, 2020. DOI: 10.1206/3952.1. (ang.).
J. Morales & M. Pickford. Carnivores from the Middle Miocene Ngorora Formation (13–12 Ma), Kenya. „Estudios Geológicos”. 61 (3-6), s. 280, 2005. DOI: 10.3989/egeol.05613-668. (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne
(
takson):