(1862) Apollo

(1862) Apollo
Odkrywca	Karl Reinmuth
Data odkrycia	24 maja 1932
Numer kolejny	1862
	Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność; obiektu	Grupa Apolla; NEO
Półoś wielka	1,4713 au
Mimośród	0,5598
Peryhelium	0.6474 au
Aphelium	2,2940 au
Okres obiegu; wokół Słońca	1 rok 287 dni 17 godzin
Średnia prędkość	24,53 km/s
Inklinacja	6,35°
	Charakterystyka fizyczna
Średnica	ok. 1 – 1,7 km
Masa	5,1×1012? kg
Średnia gęstość	2,0? g/cm3
Okres obrotu	(3 h 4 min) h
Albedo	0,21
Jasność absolutna	16,23m
Typ spektralny	Typ Q
Średnia temperatura powierzchni	~222 K
Satelity naturalne	1 – S/2005 (1862) 1
	Multimedia w Wikimedia Commons

(1862) Apollo – planetoida typu Apollo, od której wzięła nazwę cała grupa tych ciał niebieskich (grupa planetoid Apolla).

Szybkie fakty Odkrywca, Data odkrycia ...

Zamknij

Planetoida została odkryta 24 maja 1932 w Landessternwarte Heidelberg-Königstuhl w Heidelbergu przez niemieckiego astronoma Karla Wilhelma Reinmutha. Nazwa planetoidy pochodzi od Apolla, boga piękna, światła i życia w mitologii greckiej. Przed jej nadaniem planetoida nosiła oznaczenie tymczasowe (1862) 1932 HA.

Orbita (1862) Apollo nachylona jest do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 6,35°. Na jeden obieg wokół Słońca ciało to potrzebuje 1 rok i 288 dni, krążąc w średniej odległości 1,47 j.a. od Słońca. Mimośród orbity tej planetoidy to 0,559.

Charakterystyczną cechą trajektorii Apolla jest częste przechodzenie w pobliżu Ziemi; asteroida ta zalicza się do obiektów typu NEO, potencjalnie zagrażających naszej planecie. W swej drodze wokół Słońca Apollo przecina orbitę ziemską i w peryhelium znajduje się bliżej Słońca niż Ziemia.

Jest to obiekt skalny o niewielkich rozmiarach (jego średnica wynosi ok. 1,7 km) i nieregularnym kształcie. Średnia gęstość tej planetoidy to 2,0 g/cm³, jej obrót wokół własnej osi trwa 3,065 godziny. Apollo ma jasność absolutną wynoszącą 16,23^m, a albedo 0,21, zalicza się on do planetoid typu Q.

Planetoida ta posiada maleńkiego satelitę S/2005 (1862) 1 (oznaczenie prowizoryczne). Ma on rozmiary zaledwie ok. 80 m i krąży w odległości 3 km od głównego składnika. Został on zidentyfikowany podczas obserwacji radarowych wykonanych przez radioteleskop w Obserwatorium Arecibo w Portoryko pomiędzy 29 października a 2 listopada 2005 roku.