Abstrakcja organiczna

Abstrakcja organiczna - nurt estetyczny zapoczątkowany w rzeźbie przez Constantin Brâncuși i Hansa Arpa na początku XX wieku. Szkołę tę kontynuowali rzeźbiarze tacy jak Barbara Hepworth, Henry Moore, Étienne Hajdú. W malarstwie abstrakcyjnym nurt organiczny ukształtował się głównie pod wpływem ekspresjonizmu i surrealizmu. W architekturze zapoczątkowany między innymi przez Ericha Mendelsohna, Hugo Häringa i Hansa Scharouna, jest szczególnie widoczny w twórczości współczesnych architektów, takich jak Frank Gehry, czy Lars Spuybroek.

Henry Moore, Large Reclining Figure, rzeźba (1951)

Nurt ten sprowadza się do kształtowania formy na wzór natury, jednak bez dosłownego naśladowania jej tworów. Abstrakcja organiczna w sztuce stanowi przeciwieństwo abstrakcji geometrycznej, jednak taki podział nie jest dychotomiczny.

W Polsce inspiracje z Moore’a czerpali m.in. tacy artyści jak Zdzisław Beksiński^[1], Jerzy Jarnuszkiewicz, Barbara Zbrożyna, Alina Ślesińska^[2] i Władysław Tumkiewicz^[3][4][5].

Zobacz też

abstrakcja geometryczna