Hugo Häring

Hugo Häring (ur. 22 maja 1882 w Biberach an der Riß, zm. 17 maja 1958 w Göppingen) – niemiecki architekt modernistyczny, przedstawiciel ekspresjonizmu i prekursor funkcjonalizmu organicznego.

Hugo Häring

Data i miejsce urodzenia	22 maja 1882 Biberach an der Riß
Data i miejsce śmierci	17 maja 1958 Göppingen
Narodowość	niemiecka
Wpłynął na	architektura organiczna
Praca
Styl	ekspresjonizm

H. Häring: Budynek przy Goebelstr. 50 ff na osiedlu Siemensstadt w Berlinie

Życiorys

Po zdaniu matury w 1899, Häring podjął studia w Technicznej Szkole Wyższej w Stuttgarcie (1899–1901), m.in. u Skjolda Neckelmanna^[1]. Następnie studiował w Technicznej Szkole Wyższej w Dreźnie, m.in. u Fritza Schumachera, Hugo Hartunga i Corneliusa Gurlitta (1901–1902)^[1]. Studia ukończył w Stuttgarcie pod kierunkiem Theodora Fischera w 1903^[1].

W 1904 Häring przeprowadził się do Hamburga, gdzie wykładał w Szkole Sztuki i Rzemiosla (niem. Kunstgewerbeschule)^[1]. W latach 1915–1921 zaangażowany w odbudowę Prus Wschodnich^[1]. W trzech ostatnich latach I wojny światowej pracował jako tłumacz na Bałkanach^[1].

W 1921 przeniósł się do Berlina, gdzie w 1922 brał udział w Wielkiej Berlińskiej Wystawie Sztuki (niem. Große Berliner Kunstausstellung)^[1]. W 1923–1924 współzałożyciel wraz z Mies van der Rohem grupy „Zehnerring” w Berlinie^[1]. Od 1926 sekretarz grupy architektonicznej „Der Ring”, którą reprezentował w 1928 na spotkaniu założycielskim Congrès international d’architecture moderne (CIAM) (pol. Międzynarodowy Kongres Architektury Nowoczesnej) w szwajcarskim La Sarraz^[1].

W 1935 przejął berlińską Reimannschule, którą przemianował na Szkołę „Kunst und Werk”^[1]. Po zbombardowaniu szkoły podczas działań wojennych w 1943 przeniósł się do rodzinnego Biberach an der Riß^[1]. W 1946 odpowiedzialny za odbudowę w strefie francuskiej^[1]. W latach 1947–1950 współpracownik Instytutu Budownictwa przy Akademii Nauk w Berlinie^[1]. Od 1955 członek Akademie der Künste^[1].

Działalność

W 1925 Häring ukończył swój esej „Wege zur Form”. w którym przedstawił swoje rozważania na temat architektury – forma architektoniczna powinna wyrastać z otoczenia i funkcji danego budynku, który miał przez to być wyodrębnionym, indywidualnym projektem^[2]. Rozważania te były w opozycji do idei uniwersalizmu Mies van der Rohego, a Häring często bywa utożsamiany z organiczną tradycją modernizmu, obok Franka Lloyda Wrighta i Alvara Aalto^[2].

Pod koniec lat 1920. XX wieku projektował wielorodzinne domy mieszkalne na nowo-powstających berlińskich osiedlach Siemensstadt i Onkel-Toms-Hütte, jednak kolejne projekty zostały zarzucone po dojściu nazistów do władzy^[2].

Publikacje

• Wege zur Form. „Die Form I”, 1925–1926. (niem.).brak numeru strony
• Das anderen Bauen. Karl Krämer Verlag, 1982. (niem.). Brak numerów stron w książce (razem z J. Joedicke)^[1]
• Neues Bauen. Phönix Verlag, 1947. (niem.). Brak numerów stron w książce^[1]

Wybrane dzieła

• 1922–1926 – posiadłość Garkau przy Seestrasse 7 w Klingbergu w gminie Scharbeutz (powiat Ostholstein, Szlezwik-Holsztyn)^[3][4][5]
• 1926–1927 – budynki na osiedlu Onkel-Toms-Hütte w Berlinie (wraz z Bruno Tautem i Otto Rudolfem Salvisbergem)^[6]
• 1928 - Villa-Frenzel w Elblągu, modernistyczny budynek mieszkalny
• 1929–1930 – budynki przy Goebelstrasse wielkiego zespołu mieszkaniowego Siemensstadt w Berlinie^[7] (obok Häringa budynki na osiedlu Siemensstadt projektowali pod kierunkiem Hansa Scharouna: Walter Gropius, Otto Bartning, Fred Forbat i Paul Rudolf Henning)
• 1929–1931 – budynek wzdłuż Prinzenallee w Berlinie

Upamiętnienie

Od 1969 Bund Deutscher Architekten (BDA) przyznaje co trzy lata nagrodę im. Hugo Häringa (niem. Hugo-Häring-Preis) za modelowe projekty architektoniczne w Badenii-Wirtembergii^[8].