Andrzej Lechowicz, właściwe nazwisko Loch (zm. ok. 1637) – poeta polsko-łaciński, spolszczony Szkot[1], często podpisywał się w zlatynizowanej formie jako Loeaechius[2] lub Loechius, Loechowic[3]. Twórca jednego z największych zbiorów anagramów w literaturze staropolskiej.
Poeta wyspecjalizował się w anagramach (jako schyłkowa forma poezji renesansowej) opisując biskupów, kasztelanów, wojewodów, opatów i dworzan[7]. Pisał głównie wiersze okolicznościowe i panegiryczne, przeważnie po łacinie. W latach 1608–1617 drukiem ogłosił pięć dzieł w języku polskim. Za życia cieszył się sławą wybitnego poety, sam często wypowiadał się na temat twórczości innych. Kasper Miaskowski określił poetę jako spadkobiercę kunsztu Jana Kochanowskiego.
Z Polski Andrzej Lechowicz wyjeżdżał do Szkocji na przełomie 1602 i 1603 roku, ostatecznie opuścił kraj ok. 1621 roku.
Opinie Lechowicza na temat współczesnych mu poetów:
O Stanisławie Grochowskim: że on będąc jednym z pierwszych owych geniuszów poetycznych polskich, nie był poślednim w sztuce poezyi.[8]
Miaskowski Kuiawskiey nowe światło strony,
Któryś Polski Amphion (czyie zawsze żagle
Port, gdzie ieno zamierzał, dochodziły nagle:
Acz on ani wiosłami, ni wiatrem, lecz piory
Dowcipu wierzch dochodził niedostępnej- góry[9]