Loading AI tools
załogowa misja na orbitę okołoziemską Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Apollo 7 – pierwszy lot załogowy w ramach programu Apollo. Pierwsza amerykańska wyprawa z trzyosobową załogą.
Dane misji | |
Indeks COSPAR |
1968-089A |
---|---|
Zaangażowani | |
Oznaczenie kodowe |
CSM-101 |
Pojazd | |
Statek kosmiczny | |
Masa pojazdu |
20 533 kg |
Rakieta nośna |
Saturn IB AS-205 |
Załoga | |
Załoga Apollo 7 (22 maja 1968) | |
Dowódca | |
Załoga | |
Start | |
Miejsce startu |
Kennedy Space Center |
Początek misji |
11 października 1968 roku |
Orbita okołoziemska | |
Liczba orbit |
163 |
Apogeum |
452 km |
Perygeum |
165 km |
Lądowanie | |
Miejsce lądowania |
Atlantyk 27°32′N 64°04′W (wodowanie) |
Lądowanie |
22 października 1968 |
Czas trwania misji |
10 d 20 h 9 min 3 s |
Przebyta odległość |
7,3 mln km |
Liczba okrążeń Ziemi |
163 |
Program Apollo |
Czas dostarczenia elementów do KSC
Zrealizowano wszystkie główne cele misji. Wykonano też wszystkie zaplanowane testy.
Start odbył się 11 października 1968 roku o godzinie 15:02:45 UTC. Miejscem startu był kosmodrom na Przylądku Kennedy’ego. Rakietą nośną była rakieta Saturn IB (udźwig tej rakiet był pięć razy mniejszy od Saturna V). Statek został wprowadzony na początkową orbitę o parametrach 228 x 284 km. Ponieważ Apollo 7 nie został wyposażony w lądownik księżycowy LM, osłona drugiego stopnia rakiety zawierała jedynie ramę do której zamontowano cel do symulacji dokowania, przeznaczony do ćwiczeń z udziałem pilota misji, Donna Eisele[1].
Przed i w trakcie startu kabina była wypełniona mieszaniną tlenu i azotu w stosunku 6:4, co stanowiło rezultat tragicznej lekcji, jaką stanowił dla NASA pożar na pokładzie Apollo 1. Z czystego tlenu składała się atmosfera wewnątrz skafandrów załogi. Zawartość tlenu zaczynała rosnąć w kabinie dopiero po starcie, zmierzając stopniowo do 100% przy ciśnieniu 345 hPa. W porównaniu ze statkami wykorzystywanymi we wcześniejszych programach kosmicznych, kapsuła Apollo była stosunkowo wygodna – astronauci mogli się w miarę swobodnie poruszać, a nawet przygotowywać ciepłe posiłki. Silnik statku Apollo spisał się znakomicie, wykonując nie tylko krótko- i długotrwałe odpalenia, ale także dużą liczbę odpaleń w trakcie lotu. Był to największy silnik, jakim załoga mogła sterować ręcznie, kontrolując kierunek wektora ciągu. Ćwiczenia obejmowały m.in. orbitalne spotkanie przeprowadzone jedynie za pomocą obserwacji wzrokowej i ustalenie orientacji statku w stosunku do celu dokowania za pomocą sekstantu. Ani rakieta nośna, ani statek kosmiczny nie spowodowały żadnych kłopotów. Zanotowano jedynie drobne anomalie, które były korygowano przez systemy zapasowe[1].
Załoga testowała działanie systemów nawigacyjnych i sterujących.
Po starcie załoga dość szybko zaczęła się nudzić codzienną rutyną, która wraz z przeziębieniem Schirry wprawiała całą trójkę w kłótliwy nastrój. Ucierpiała na tym kariera obu młodych astronautów. Ani Cunningham, ani Eisele nigdy więcej nie polecieli w Kosmos[2]. Jednak misja zakończyła się sukcesem. Nowy trzyosobowy statek sprawdził się i był gotów podjąć zadania, do których został stworzony.
Wodowanie kapsuły z astronautami odbyło się 22 października 1968 o godzinie 12:11:48 UTC. Miejsce wodowania: zachodni Atlantyk, 27°38′N, 64°09′W. Załogę na pokład podjął pełniący rolę okrętu ratowniczego, lotniskowiec USS Essex (CV-9) o godz. 13:08 UTC. Statek CM został podjęty 22 października 1968 o 14:03 UTC[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.