Bazylika Konstantyna

Zabytki rzymskie, Katedra św. Piotra i Kościół Najświętszej Marii Panny w Trewirze
Konstantinbasilika^{[infobox 1]}
	Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Niemcy
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	I, III, IV, VI
Numer ref.	367
Region	Europa i Ameryka Północna
	Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1986; na 10. sesji
	Położenie na mapie Niemiec Zabytki rzymskie, Katedra św. Piotra i Kościół Najświętszej Marii Panny w Trewirze; Konstantinbasilika
	49°45′12,7″N 6°38′36,4″E
	Multimedia w Wikimedia Commons
	[I 1] Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO; [I 2] Oficjalny podział dokonany przez UNESCO;

Bazylika Konstantyna^[1] (łac. Aula Palatina, niem. Konstantinbasilika) – dawna sala tronowa pałacu cesarza Konstantyna I w Trewirze w zachodnich Niemczech. Zbudowana w IV w., jest największą salą rzymską zachowaną do dnia dzisiejszego (67 m długości, 27,2 szerokości i 33 wysokości). Obecnie bazylika służy jako ewangelicki Kościół Odkupiciela (niem. Erlöserkirche).

Szybkie fakty Państwo, Typ ...

Zamknij

Wraz z innymi zabytkami rzymskiego Trewiru, została wpisana w 1986 na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Zbudowana na początku IV w. bazylika służyła jako sala tronowa cesarzowi Konstantynowi. Jej konstrukcja obywała się bez przypór i wsporników. Wnętrze sali zdobiły marmury, mozaiki i liczne rzeźby. Podłogi i ściany auli były ogrzewane powietrzem podgrzewanym przez pięć pieców umieszczonych pod podwójną podłogą.

W średniowieczu bazylika przeszła w posiadanie arcybiskupa Trewiru. Apsyda została przebudowana w wieżę mieszkalną, na przeciwległych krańcach wzniesiono mniejsze wieżyczki a mury uzbrojono w blanki. W takim stanie aula dotrwała do 1600.

Na początku XVII w. w bezpośrednim sąsiedztwie bazyliki, Lothar von Metternich wybudował pałac książąt elektorów (niem. Kurfürstliche Palais). Z tej okazji aulę częściowo rozebrano, eliminując jej ścianę południową i wschodnią. Pozostałe fragmenty budynku zintegrowano z nowo budowanym pałacem.

Dopiero król Fryderyk Wilhelm IV nakazał przywrócenie budowli do stanu pierwotnego (sprzed przebudowy Metternicha). Przebudowę zaplanował i nadzorował Carl Schnitzler.

Od 1856 bazylika służy jako kościół ewangelicki Odkupiciela, pozostając własnością landu Nadrenii-Palatynatu.

Pod koniec XIX w. rzeźbiarz Gustav Kaupert stworzył dla kościoła pięć marmurowych rzeźb przedstawiających Jezusa i ewangelistów. Do czasów obecnych zachowały się tylko głowy posągów.

W 1944 aula doszczętnie spłonęła. Po II wojnie światowej bazylikę wprawdzie odbudowano, ale jej wnętrza nie zostały zrekonstruowane.