Bazylika San Michele Maggiore
zabytkowa świątynia rzymskokatolicka w Pawii, Włochy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bazylika San Michele Maggiore (bazylika Świętego Michała[uwaga 1]) – rzymskokatolicki kościół w Pawii, dedykowany św. Michałowi. Jest kościołem parafialnym parafii San Michele Maggiore. Administracyjnie należy do diecezji w Pawii[1].
| kościół parafialny | |||||||||||||||||||||
 Fasada świątyni | |||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||
| Adres |
Basilica di San Michele Maggiore, | ||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||
| bazylika |
od tytuł zwyczajowy | ||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
8 maja, 29 września | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Lombardii  | |||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Włoch  | |||||||||||||||||||||
 45°10′56″N 9°09′25″E | |||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||
Nosi zwyczajowy tytuł bazyliki. Jest najbardziej znaczącym zabytkiem architektury romańskiej w Lombardii. Był miejscem koronacji królów Włoch, w tym Fryderyka I Barbarossy.
Pierwotny kościół
Lokalna tradycja wiąże założenie kościoła św. Michała z osobą cesarza Konstantyna I. Według historyka Lanzaniego przypuszczalnym budowniczym kościoła mógł być na początku VI wieku biskup Ennodiusz, o czym ma świadczyć napis na jego nagrobku, znajdującym się po prawej stronie ołtarza[2]. Pierwsza udokumentowana wzmianka o kościele pochodzi od Pawła Diakona, wspominającego w jednej ze swych ksiąg niejakiego Unulfa, który w roku 642 uciekł przed gniewem króla Grimoalda I do króla Perktarita, znajdując schronienie „in beati Michaelis Archangeli basilicam”[uwaga 2]. Paweł Diakon wymienia również podobne wydarzenie z roku 737[3]. W źródłach z epoki Karolingów nie ma prawie żadnych wzmianek na temat samego kościoła, mimo jego rosnącego znaczenia jako kaplicy pałacowej[2]. W 839 roku w kościele miał miejsce chrzest Rotrudy, córki cesarza Lotara I i Ermegardy, a później koronacja królów Włoch: w roku 888 – Berengara I, w 900 – Ludwika III, w 926 – Hugona, w 950 – Berengara II wraz z synem Adalbertem, w 1002 – Arduina i w 1004 – Henryka II Świętego[3]. W 924 roku kościół został zniszczony przez najazd Węgrów, a w 1004 przez pożar[4].
Obecny kościół
Rzadkie i niejednoznaczne w interpretacji źródła oraz brak obiektywnych informacji o dokładnej lokalizacji i rozmiarach pałacu cesarskiego w Pawii uniemożliwiają przedstawienie dokładnej chronologii odbudowy bazyliki San Michele Maggiore we wczesnym średniowieczu. Odbudowa ta miała miejsce między pierwszą a drugą dekadą XII wieku[uwaga 3][2]. W 1132 roku kościół został konsekrowany[5]. 19 kwietnia 1155 roku odbyła się w nim koronacja Fryderyka I Barbarossy na króla Włoch[2]. W kolejnych stuleciach był rozbudowywany (przebudowa sklepienia nawy głównej w latach 1488–1491, zbudowanie nowych kaplic w nawach) i przebudowywany (adaptacja wnętrza do nowych wymogów liturgicznych epoki baroku i zgodnie z jej nowym zmysłem estetycznym). Na początku XIX wieku, w związku ze wzrostem zainteresowania studiami nad architekturą średniowieczną, kościół został poddany badaniom przez licznych historyków sztuki i architektury. W latach 1860–1875 przeszedł stylistyczną restaurację, a począwszy od lat 30. XX wieku kilkakrotnie konserwowano jego uszkodzoną fasadę[5].
Bazylika San Michele Maggiore jest najbardziej znaczącym zabytkiem architektury romańskiej w Lombardii[4]. Fasada z piaskowca, podzielona pilastrami na trzy części, została udekorowana płaskorzeźbami przedstawiającymi postacie ludzkie i zwierzęce. W jej dolnej części znajdują się trzy portale[6]. Nad portalem głównym znajduje się posąg św. Michała, natomiast nad mniejszymi portalami bocznymi – posągi św. Ennodiusza z Pawii i św. Eleuchadiusza z Rawenny[4].
Ceglana kampanila, znajdująca się między lewym transeptem a prezbiterium, została zbudowana pod koniec X wieku, jeszcze przy poprzedniej świątyni. Wskazuje na to sposób jej budowy oraz jej niewielkie wymiary, niepasujące do obecnego budynku[7].
Kościół został zbudowany na planie krzyża łacińskiego jako świątynia trzynawowa. Na ścianach naw bocznych znajdują się empory. Korpus nawowy przecina obszerny transept[6], długi na 38 m. Wnętrze kościoła zdobią liczne obrazy, rzeźby i freski, w tym Doktorzy Kościoła i symbole ewangelistów Bernardina Lanzaniego i Madonna ze świętymi Sebastianem i Rochem Moncalva. W prawym transepcie znajduje się kaplica z freskami z XII–XIII wieku. Na skrzyżowaniu naw wznosi się ośmioboczna kopuła. Tuż za nią znajduje się ołtarz główny, wykonany z pozłacanego drewna[4]. Sklepienie apsydy zdobi fresk Koronacja Maryi, dzieło Agostina da Montebello z końca XV wieku. W kaplicy po lewej stronie prezbiterium znajduje się cenny krucyfiks ze srebra, pochodzący prawdopodobnie z X wieku[6].
Pod prezbiterium znajduje się krypta, wchodząca częściowo pod przestrzeń skrzyżowania naw. Prowadzą do niej dwa boczne wejścia. Wnętrze krypty jest podzielone dwoma rzędami kolumn (po 6 w każdym) na trzy nawy[2] i przykryte sklepieniem krzyżowym[6].
Nawa środkowa – widok w kierunku prezbiterium
Skrzyżowanie naw
Fresk w lewym transepcie
Płaskorzeźby w prawym transepcie
Krypta
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
