Beskid Węgierski
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Beskid Węgierski – ogólna nazwa dosyć wyrównanego (ok. 900 m n.p.m.) odcinka grzbietu w Beskidzie Śląskim, między Przełęczą Salmopolską na południowym zachodzie a Beskidkiem na północnym wschodzie. Jest przedłużeniem na północ Pasma Baraniej Góry i Skrzycznego i łączy je z Pasmem Klimczoka i Szyndzielni[1]. Beskid Węgierski rozdziela dolinę Żylicy ze Szczyrkiem od doliny Węgierskiego Potoku z zabudowaniami Brennej[2]. Na Beskidzie Węgierskim w kolejności od południa na północ wyróżnia się wzniesienia: Kotarz (964 m), 915 m, ok. 910 m, Hyrca (Beskid Mały, 929 m), ok. 838 m i Beskidek (830 m)[3].
Widok na grzbiet ze szlaku ze Szczyrku na Skrzyczne. Od lewej: Kotarz, Hyrca, Beskidek | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Wysokość |
929 m n.p.m. |
49°41′N 18°58′E |
Stoki wspomnianego grzbietu od strony Brennej pokryte były licznymi drobnymi polanami, wchodzącymi dawniej wraz z otaczającymi je lasami w skład wielkiego szałasu „węgierskiego”. Szałas, istniejący tu już w 1. połowie XVIII w., założył najprawdopodobniej jakiś przybysz z ówczesnych Węgier (stąd nazwa szałasu, potoku i góry): nazwisko Madzia (pierwotnie Madziar?), notowane wówczas w Brennej, do dziś jest popularne w tej wsi. W 1913 roku działały tu dwa szałasy, na których wypasano łącznie ok. 260 owiec. Ich zabudowania istniały jeszcze w latach 30. XX w. dość nisko w dolinie Węgierskiego Potoku[1].
Najwyższym wzniesieniem grzbietu jest Kotarz (964 m n.p.m.)[3]. Znajduje się na nim przekaźnik telekomunikacyjny. Dla narciarzy znaczenie ma szczyt Hyrca. Z doliny Węgierskiego Potoku w Brennej wyprowadza na jej szczyt ciąg dwóch podwójnych narciarskich wyciągów orczykowych o łącznej długości ok. 1100 m i łącznej różnicy pokonywanych wzniesień ok. 360 m (tzw. wyciągi na Kotarzu)[1].