Białczańska Przełęcz
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Białczańska Przełęcz (niem. Untere Froschscharte, słow. Bielovodské sedlo, węg. Alsó-Békás-csorba[1], 2024 m) – przełęcz w Tatrach Wysokich znajdująca się w Żabiej Grani na granicy polsko-słowackiej. Znajduje się mniej więcej w połowie odległości pomiędzy Żabim Szczytem Niżnim a Żabim Mnichem i jest najniższym punktem tego odcinka grani. Na północ od Białczańskiej Przełęczy w kierunku Żabiego Szczytu Niżniego znajdują się Owcze Turniczki (ok. 2040 m), na południe Białczańska Kopka (ok. 2045 m)[2].
Białczańska Przełęcz na środku | |
Państwo | |
---|---|
Wysokość |
2024 m n.p.m. |
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
49°11′34,15″N 20°05′05,25″E |
Dawniej podawano, że Białczańska Przełęcz ma dwa siodła rozdzielone Białczańską Kopką. Maciej Pawlikowski w pracy „Żabi Mnich od wschodu” dla siodła południowego zaproponował nazwę Pośrednia Białczańska Przełęcz i nazwę tę podtrzymuje Władysław Cywiński w 7 tomie przewodnika Tatry. Grań Żabiego. Tak więc obecnie przełęcz ta ma tylko jedno siodło między Owczymi Turniczkami i Białczańską Kopką. Pedantyczni zwolennicy dokładności uważają, że skoro jest Wyżnia i Pośrednia Białczańska Przełęcz, to logicznie ta trzecia i najniższa z białczańskich przełęczy powinna się nazywać Niżnią Białczańską Przełęczą, W. Cywiński preferuje jednak nazwę tradycyjną – Białczańska Przełęcz[2].
Białczańska Przełęcz to szerokie i trawiaste siodło. Na wschód, do słowackiej Doliny Żabiej Białczańskiej opada z niej łagodny stok o jednolitym nachyleniu. Porastają go płaty kosodrzewiny, trawki, a gdzieniegdzie są skaliste ścianki i płytkie żlebki. Najwybitniejszą skalną formacją jest Żabia Kazalnica. Na zachód (na polską stronę) do Czarnostawiańskiego Kotła opada z Białczańskiej Przełęczy Białczański Żleb[2].