Bitwa pod Navarino (1827)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Navarino – bitwa stoczona 20 października 1827 w czasie wojny o niepodległość Grecji, pomiędzy flotą turecko-egipską a francusko-brytyjsko-rosyjską, uznawana za ostatnią większą bitwę stoczoną przez okręty żaglowe[1][2].
Wojna o niepodległość Grecji | |||
Bitwa morska w Zatoce Navarino, mal. Garneray | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce |
południowo-zachodnie wybrzeże Peloponezu, w Grecji | ||
Wynik |
zwycięstwo floty sprzymierzonych | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Grecji | |||
36°56′09″N 21°41′16″E |
Od sześciu lat trwała wojna o niepodległość Grecji, znajdującej się pod panowaniem tureckim. Francja, Wielka Brytania i Rosja pod presją opinii publicznej jak i kierowane obawą o los własnych interesów handlowych, wystąpiły do sułtana o wykonanie Konwencji Londyńskiej 1827 nadającego Grecji autonomię, co spotkało się z odmową ze strony Wysokiej Porty. W związku z tym główne mocarstwa ówczesnej Europy: Wielka Brytania, Rosja i Francja, na mocy dyplomatycznych umów skierowały na wody greckie swoje eskadry. Zadaniem tych eskadr miało być niedopuszczenie posiłków tureckich do Grecji, lecz miały one nie brać udziału w konflikcie.
Eskadry te zostały połączone a na czele tak powstałej floty stanął brytyjski wiceadmirał Edward Codrington – równocześnie dowodzący eskadrą brytyjską. Eskadrą rosyjską dowodził kontradmirał Ludwig Hayden, a francuską – kontradmirał Henri Gauthier de Rigny.
Nazwa okrętu | Dowódca | Typ okrętu | Liczba dział |
"Asia" (flagowy) | wiceadm. E. Cadrington Edward Curzon |
okr. liniowy | 84 |
"Scipion" | Milius | okr. liniowy | 80 |
"Trident" | Maurice | okr. liniowy | 74 |
"Genoa" | Walter Bathurst | okr. liniowy | 76 |
"Albion" | John Ommaney | okr. liniowy | 74 |
"Breslau" | de La Bretoniere | okr. liniowy | 84 |
"Azow" | kontradm. Ludwig Heyden Michaił Łazariew |
okr. liniowy | 80 |
"Gangut" | Awinow | okr. liniowy | 84 |
"Ieziekiel" | Josif Swinkin | okr. liniowy | 80 |
"Aleksandr Niewskij" | Bogdanowicz | okr. liniowy | 80 |
"Dartmouth" | Thomas Fellowes | fregata | 42 |
"Sirène" | kontradm. Henri Gauthier de Rigny | fregata | 60 |
"Jelena" | ? | fregata | 38 |
"Prowornyj" | ? | fregata | 48 |
"Konstantin" | Chruszczow | fregata | 44 |
"Kastor" | ? | fregata | 38 |
"Armide" | Gaud Amable Hugon | fregata | 44 |
20 października 1827 roku flota ekspedycyjna, w składzie 10 okrętów liniowych oraz 10 fregat i sile ognia 1676 armat, weszła do zatoki przed portem Navarino (Pylos) na Peloponezie. Tu, pod osłoną nadbrzeżnych baterii tureckich liczących 165 armat, stacjonowała flota turecko-egipska w składzie 3 okrętów liniowych, 17 fregat i ok. 40 mniejszych jednostek (w tym 5-6 branderów), mających do 2200 armat. Flota turecko-egipska była dowodzona przez admirała Muharrem Beja, podlegającego Ibrahimowi Paszy, dowodzącemu tureckimi wojskami w Grecji. Wiceadmirał Codrington blokując flotę turecko-egipską wykonywał zlecone mu zadanie: udzielić pomocy Grekom i nie wystąpić zbrojnie w tym konflikcie. Siły tureckie ustawione były w podkowę wzdłuż wschodniego i północnego wybrzeża zatoki. Okręty alianckie podpłynęły do liniowców tureckich i zatrzymały się w niewielkiej odległości[3].
W pewnej chwili Turcy obsadzili załogą manewrową brander stojący w pobliżu brytyjskiej fregaty "Dartmouth". Dowódca okrętu brytyjskiego skierował w jego kierunku łódź z parlamentariuszami. Została ona ostrzelana przez załogę tureckiego brandera, padli pierwsi zabici. Następnie z okrętów tureckich padły dwa strzały armatnie, trafiając niegroźnie "Dartmoutha" i "Sirène". W efekcie doszło do bitwy.
Starcie rozpoczęło się o godz. 14:25[4]. W ciągu 4 godzin spalono i zatopiono 65 okrętów i statków tureckich. Flota turecko-egipska ustawiona była w dobrej pozycji obronnej, ale rezultat starcia był wynikiem przewagi technicznej, a przede wszystkim lepszego wyszkolenia marynarzy mocarstw europejskich. W boju morskim wyróżnił się flagowy okręt rosyjski "Azow" pod dowództwem komandora M. P Łazariewa.
Straty tureckie wyniosły ok. 3000 zabitych i 1109 rannych. Straty floty sprzymierzonych – 181 zabitych i 480 rannych.
W bitwie brało udział 27 okrętów sił sprzymierzonych (francusko-brytyjsko-rosyjskich):
Po stronie turecko-egipskiej brało udział 89 okrętów (3 liniowce, 17 fregat, 30 korwet, 28 brygów, 5 szkunerów oraz 5 lub 6 innych) między innymi:
W źródłach występują różnice jeżeli chodzi o liczbę mniejszych jednostek, które wzięły udział w bitwie.
W wyniku bitwy złamano potęgę morską Turcji. Zwycięstwo przyczyniło się do rozszerzenia walk wyzwoleńczych Greków. W 1829 sułtan podpisał traktat adrianopolski uznający autonomię Grecji. W 1830 proklamowano w Londynie niezależność Grecji pod protektoratem Francji, Rosji i Wielkiej Brytanii. Rosja odniosła zwycięstwo w wojnie rosyjsko-tureckiej 1828 - 1829. Wielka Brytania nie odniosła jednak żadnych korzyści politycznych ze zwycięstwa, natomiast wypadki następujące po nim doprowadziły do wzrostu potęgi Egiptu względem Turcji.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.