Bollschweil
miejscowość i gmina w Badenii, Niemcy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
miejscowość i gmina w Badenii, Niemcy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bollschweil (alemański Bollschwil) – gmina w Niemczech, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, w rejencji Fryburg, w regionie Südlicher Oberrhein, w powiecie Breisgau-Hochschwarzwald. Leży ok. 12 km na południe od centrum Fryburga Bryzgowijskiego, nad rzeką Möhlin. Składają się na nią dwie części miejscowości: Bollschweil i St. Ulrich, które scalono w jedną gminę w 1973 r. Najwcześniejsze o nich wzmianki w księgach opactwa Sankt Gallen pochodzą z IX w. Poprzez założyciela klasztorów w St. Ulrich i Sölden (przeniesionego z Bollschweilu) Ulryka z Zell powstał jedyny w tym rejonie związek z opactwem kluniackim, stąd od 2003 r. Bollschweil należy do Fédération des Sites Clunisiens[1]. Położenie w obrębie Hexental jest korzystne nie tylko jako miejsce zamieszkania dzięki bliskości Fryburga Bryzgowijskiego, ale także dzięki atrakcyjności turystycznej. Sławę zawdzięcza Bollschweil pochodzącej stąd pisarce Marie Luise Kaschnitz, w której utworach ta miejscowość jest częstym tłem.
gmina | |||
| |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Kraj związkowy | |||
Rejencja | |||
Powiat | |||
Związek regionalny | |||
Zarządzający |
Jörg Wagner | ||
Powierzchnia |
16,42 km², z czego w Bollschweil 11,86 km², w St. Ulrich 4,56 km² | ||
Wysokość |
284 do 1128 m n.p.m. (Bollschweil 284–916 m n.p.m., St. Ulrich 500–1128 m n.p.m.) | ||
Populacja (31 marca 2021) • liczba ludności |
| ||
• gęstość |
140 os./km² | ||
Numer kierunkowy |
07633 | ||
Kod pocztowy |
79283 | ||
Tablice rejestracyjne |
FR | ||
Adres urzędu: Hexentalstraße 5679283 Bollschweil | |||
Położenie na mapie powiatu | |||
47°55′N 7°47′E | |||
Strona internetowa |
Gmina leży w południowej części Schwarzwaldu (Südschwarzwald), przy czym Bollschweil położone jest w południowej części doliny Hexental, otwierającej się na Nizinę Górnoreńską, a St. Ulrich na południowy wschód od Bollschweilu na stokach doliny rzeki Möhlin (Möhlintal), która spływa do doliny Hexental. St. Ulrich leży całkowicie w obrębie Schwarzwaldu, Bollschweil u jego podnóża, na północ i zachód ograniczony wzgórzami masywu Schönberg.
W obrębie granic gminy Bollschweil (stan z 31 grudnia 1973) leżą przysiółki Oberdorf, Unterdorf, Aubach, Ellighofen, Gütighofen (którego zachodni skraj należy do gminy Ehrenkirchen) i Leimbach oraz zagrody Bitterst i Gütle[2]. W wyniku reformy administracyjnej od 1 stycznia 1974 r. do gminy Bollschweil przyłączono do tamtego momentu samodzielną gminę St. Ulrich, w skład której wchodzą przysiółki St. Ulrich i Geiersnest oraz zagroda Kaltwasser[3][4]. Na terenie gminy leżą też ruiny średniowiecznego zamku i ośrodka hutniczego Birchiburg.
Główna droga przecinająca Bollschweil, L 122, prowadzi na północny wschód do gminy Sölden i dalej do Wittnau, a na zachód do Ehrenkirchen. W odległości ok. 8 km na zachód od Bollschweilu leży znane uzdrowisko Bad Krozingen, a 6 km na południowy zachód słynne m.in. z legendy o Fauście Staufen[5]. Największe miasta regionu to po stronie niemieckiej Fryburg Bryzgowijski, oddalony o ok. 12 km, szwajcarska Bazylea, oddalona o ok. 64 km, oraz franzuskie Colmar (45 km) i Strasburg (104 km).
Od 1990 r. partnerskim miastem Bollschweilu jest leżąca w Alzacji gmina Berstett w departamencie Dolnego Renu (Département Bas-Rhin). Na jej terenie rezydował[3] od średniowiecza ród Berstett, ale z początkiem rewolucji francuskiej w 1789 r. zamek opuszczono, a Philip Reinhard von Berstett uciekł do Badenii. Jego syn Wilhelm Reinhard otrzymał w 1831 r. za zasługi jako minister spraw zagranicznych Badenii pałac i dobra w Bollschweilu, które do dziś pozostają w rękach rodu Holzing-Berstett[6].
Gmina Bollschweil / St. Ulrich położona jest w obrębie tej samej strefy klimatycznej co Fryburg Bryzgowijski ciepłego i wilgotnego klimatu umiarkowanego[7]. Średnia temperatura roczna wynosi 11,4 °C, co plasuje Bryzgowię wśród najcieplejszych regionów Niemiec[8]. Od kilku lat notowany jest stały i znaczny wzrost średnich temperatur i według danych obejmujących okres od 1881 do 2015 średnia roczna temperatura w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia wzrosła o 1,3 °C, przy czym w skali globalnej w porównywalnym czasie (1880-2012) ten wzrost wynosił jedynie 0,85 °C[9]. Średnia opadów (dane za rok 2015) wynosząca 750,6 l/m² jest wyższa od średniej krajowej wynoszącej 701 l/m²[10][11]. Łagodne zimy, wysokie temperatury latem i znaczna ilość opadów sprzyjają uprawie winorośli[12] i produkcji wina, z czego ten region słynie, a Bollschweil ma do tej sławy swój przyczynek.
Najwcześniejsze ślady ludzkiej aktywności w tej części doliny Hexental odkryto na zboczach wzgórza Steinberg, od północy ograniczającego Bollschweil, i w jaskiniach na wschodnim stoku Ölbergu na zachód od Bollschweilu, a pochodzą one sprzed ok. 10 000 lat[13][14]. Przyjmuje się, że w końcowej fazie ostatniego zlodowacenia na ten teren przybywały w pogoni np. za reniferami małe grupy ludów zbieracko-łowieckich, czego dowodzą wykopaliska zachowanych na Ölbergu i Steinbergu obozowisk[15]. W epoce neolitycznej, przed ok. 4-5 000 lat, tereny między rozlewiskami Renu a stokami Schwarzwaldu, z ich żyzną glebą lessową i łagodnym klimatem, sprzyjały zasiedlaniu przez społeczeństwa rolnicze i pasterskie[15][16]. Wykopaliska archeologiczne w dolinie Hexental i wokół Ehrenstetten potwierdzają zamieszkiwanie tych terenów przez Celtów (kultury zachodniohalsztackiej)[15] aż do opanowania ich przed administrację rzymską[14]. Jednym z ostatnich śladów ich osadnictwa w tym rejonie jest Wallburg Kegelriss[17] na południe od Bollschweilu, będący pozostałościami znacznych, leżących na wzniesieniu umocnień, które osłaniały lokalny celtycki ośrodek polityczny, a w okresach zagrożenia także i warowne schronienie [13]. W IV-V wieku, po dwóch wiekach pax romana i po wycofaniu się rzymskich najeźdźców, Alemanowie zasiedlili ten rejon Bryzgowii na stałe, mieszając się z dotychczasowymi jego mieszkańcami. W rezultacie przegranej w 496 r. bitwy musieli oddać polityczne zwierzchnictwo nad Bryzgowią królowm merowińskim, ale coraz występowali zbrojnie przeciw Frankom. Opór wśród zachodnich Alemanów budziła też postępująca od ok. VI wieku chrystianizacja w ramach pracy misjonarskiej prowadzonej ze wspieranych przez Merowingów klasztorów, np. w Säckingen[18].
Wcześniejsza alemańska struktura zasiedlenia, bazująca na związkach rodowych skupionych w luźno rozrzuconych osiedlach i miejscach kultowych, została zastąpiona w VIII i IX wieku narzuconą przez Merowingów nową administracją, której urzędnikami byli grafowie – królewska szlachta urzędnicza. Kościelna struktura Bryzgowii zachowała związek z obszarami po prawej stronie Renu i jako archidiakonat Bryzgowia należała do powstałej pod koniec VI wieku i terytorialnie rozległej diecezji w Konstancji – z politycznego punktu widzenia oznaka jej jednoznacznej przynależności do stosunkowo niezawisłego alemańskiego księstwa – z której ośrodkiem w St. Gallen pielęgnowano od VIII wieku dzięki nadaniom ścisły kontakt[18]”. Ponieważ od 1368 r. Fryburg, a zatem i Bryzgowia, weszły pod władanie Habsburgów, a ci okazali się wrogami Reformacji, pozostało Bollschweil katolickie[18].
Villmarszell[19] wymieniona w aktach opactwa St. Gallen z 886 r., a lokalnie przez mieszkańców zwana Zell[20], może się odnosić do skromnego założenia klasztornego lub pustelni iuxta fluvium Melia ('nad rzeczką Melia [dzisiejsza Möhlin]')[21] w górnych piętrach szwarcwaldzkiej doliny Möhlintal, do którego w 1087 r. przeniósł się św. Ulryk (* ok. 1029; † 1093), zwany też Ulrykiem z Zell lub Ulrykiem z Cluny, z kluniackiego przeorstwa w Grüningen na południowy wschód od Breisach[21][22]. Pod jego zwierzchnictwem powstało w tym miejscu pierwsze przeorstwo i klasztor, które sprawowały także pieczę nad klasztorem benedyktynek w Bollschweilu. Jeszcze za życia Ulryka ukończono budowę przyklasztornego kościoła pod wezwaniem Apostołów Piotra i Pawła. Po śmierci świętego i pochówku w obrębie kościoła[20], przeorstwo i klasztor przechodziły zmienne losy, natomiast imię św. Ulryka związało się tak mocno z tym miejscem, że od początku XIV w. także i sam klasztor i jego otoczenie nazywano St. Ulrich[21].
Osadę w dolinie Hexental pod nazwą Puabilinisvilare wymieniono po raz pierwszy w roku 838 i ponownie w 871 w dokumentach klasztoru St. Gallen[23][24]. Opactwo to nabyło w VIII w. znaczne tereny, np. w północnej Bryzgowii wokół góry Schönberg, zapewne przez wzgląd na ich położenie na szlaku komunikacyjnym wzdłuż Schwarzwaldu[14]. Za dobra należące do czasu sekularyzacji w 1806 r. do klasztoru St. Gallen uważa się posiadłość w centrum dzisiejszego Bollschweilu, należącą obecnie do rodziny Mangold[25]. Także podlegające opactwu Cluny przeorstwo w górnych partiach doliny Möhlintal, zwane wtenczas Villmarzell (lub Vilmarzelle), posiadało zabudowania gospodarskie w położonym w dolinie Puabilinisvilare[21]. Tam też w 1090 r. założył św. Ulryk klasztor benedyktynek, przeniesiony w 1115 r. do pobliskiego Sölden[22].
Od XIII w.[25][26] budowali na tym terenie rycerze z rozległego rodu Schnewlin, jednego z najznamienitszych rodów Fryburga[14][21]. Do nich należał m.in. zamek Birchiburg na stokach wzgórza Birkenberg w dolinie rzeki Möhlin, między dzisiejszym St. Ulrich a Bollschweilem, i przynależne do niego kopalnie rud srebra i innych metali[27]. W samym Bollschweilu jeszcze przed połową XV w. ród Schnewlin Bernlapp zamieszkiwał, jak się przypuszcza, otoczony wodą zamek (Wasserschloss)[25], a tutejsze posiadłości otrzymał w 1472 r. w lenno od księcia Sigmunda, reprezentującego Arcyksięstwo Austriackie[26]. Ta gałąź rodu tytułowała się Bernlapp von Bollschweil, aby odróżnić się drugiej części rodu, Bernlapp von Zähringen[28].
Pod koniec XIV wieku St. Ulrich znalazło się w obrębie wójtostwa (Vogtei) podległego Habsburgom[18]. Okres poreformacyjny okazał się trudny dla założeń zakonnych głównie z powodu licznych wystąpień ze wspólnot i braku nowych powołań, tak że wiele zakonów rozwiązano lub straciły niezależność; taki los spotkało także niewielkie kluniackie przeorstwo St. Ulrich. W 1547 r. zostało ono mocą papieskiego przywileju włączone do benedyktyńskiego klasztoru św. Piotra w Schwarzwaldzie, a tym samym opat św. Piotra został równocześnie przeorem klasztoru św. Ulryka, którego zabudowania zasiedlił swoimi mnichami. Antyklasztorne zapały józefinizmu w latach 80. XVIII wieku[29] nie dotknęły zakonów w tej części Bryzgowi, ich rozwiązanie nastąpiło jednak wkrótce potem w rezultacie nowego układu politycznego po rewolucji francuskiej. Po pięciu stuleciach przynależności do Austrii włączono w 1806 r. Bryzgowię do ewangelickiego Wielkiego Księstwa Badenii[30], którego nakazem rozwiązano wszystkie klasztory i zakony[18], także ten w St. Ulrich. Kościół przemianowano na parafialny, a budynek klasztorny zajęła plebania. W dobrze zachowanych mimo wirów historii budynkach klasztornych, odnowionych w latach 1947–1949, a następnie wielokrotnie modernizowanych i rozbudowywanych[31], utworzono pozaszkolny ośrodek kształcenia młodzieży: Bildungshaus Kloster St. Ulrich[32].
Od XVII w. Schnewlinowie tytułowali się baronami Bollschweil (Freiherren von Bollschweil)[21]. W miejscu zburzonego w niemieckiej wojnie chłopskiej zamku[26] stanął w latach 60. XVIII w. pałacyk[25], który przetrwał do dnia dzisiejszego. Ostatni ze Schnewlinów, szambelan na dworze księstwa badeńskiego, Franz Xavier Schnewlin wobec braku potomka przekazał w 1806 r. znaczną część swych włości właśnie utworzonemu Wielkiemu Księstwu Badenii, w tym dwór w Bollschweil[25]. Jego nowym właścicielem został w 1831 r. Wilhem Ludwig Leopold Reinhard von Berstett, badeński minister stanu, który reprezentował Badenię na Kongresie Wiedeńskim i przyczynił się do zachowania przez nią suwerenności w obrębie Związku Niemieckiego. Zapewne w uznaniu jego zasług dyplomatycznych (acz istnieją i inne przypuszczenia[26]) wielki książę Leopold Badeński ofiarował mu m.in. jako lenno[33] dobra w Bollschweilu[28]. Kiedy jego wnuczka Amélie poślubiła wielkiego koniuszego Badenii, Adolfa von Holzing, ród przyjął wobec braku męskiego potomka w linii Berstett nazwisko von Holzing-Berstett[25]. Pałacyk, zwany lokalnie Schloss Bollschweil, oraz przynależne go niego włości są nadal w posiadaniu tego rodu[26].
Na terenie położonego na zachód od centrum miejscowości Ellighofen istniał co najmniej od końca XVI w. ogólnodostępny basen zwany Kukukbad napełniany wodą z pobliskiego źródła. W XIX w. było to już modne kąpielisko – z kabinami, gospodą, pawilonem koncertowym i opłatą za wstęp – do którego zjeżdżali goście nie tylko z Fryburga, ale i ze Szwajcarii i Alzacji. Kukukbad podupadło z początkiem I wojny światowej i jako kąpielisko wkrótce przestało istnieć, do dziś ostał się tylko jeden budynek oraz nazwa – Kuckucksbad[3][34]. W Ellighofen w latach 20. XX w. rozpoczęto eksploatację kamieniołomu, który wraz należącą do miejscowej rodziny Koch firmą budowlaną i cegielnią rozrósł się do najważniejszego zakładu produkcyjnego w Bollschweilu i pozostał w rękach Kochów do 1982 r.; obecnie teren nieeksploatowanego już kamieniołomu i zabudowania przetwórcze są własnością producenta materiałów budowlanych Knauf Marmorit, a wcześniej firmy Koch Marmorit[35].
Przez dwa lata,1938-9, wydobywano w pobliżu osiedla Kuckucksbad rudę żelaza, ale złoża okazały się zbyt nikłe, a transport drogowy zbyt kosztowny, by wydobycie kontynuować[3].
W posiadłości rodzinnej Holzing-Berstett, Schloss Bollschweil, mieszkała okresami, a od 1958 r. regularnie, niemiecka pisarka Marie Luise Kaschnitz, de domo von Holzing. Tomikiem wspomnień zatytułowym Beschreibung eines Dorfes (1966) wpisała Bollschweil w krajobraz literacki, w uznaniu czego przyznano jej honorowe obywatelstwo miejscowości. Także miejscowa szkoła podstawowa, Marie-Luise-Kaschnitz-Schule[36], nosi imię pisarki. Marie Luise Kaschnitz jest pochowana w rodzinnym grobowcu rodu Holzing-Berstett na cmentarzu w Bollschweilu[37].
Przez Bollschweil prowadzi droga lokalna L122, łącząca miejscowości w dolinie Hexental w kierunku północno-wschodnim, i prowadząca w kierunku południowo-zachodnim do Ehrenkirchen i dalej ku Nizinie Górnoreńskiej. Ta droga w obrębie miejscowości jest jego główną ulicą, Hexentalstrasse, i obowiązuje na niej ograniczenie prędkości do 40 km/h w centrum i do 50 km/h na obrzeżach; nią podąża też trasa linii autobusowej. Pozostałe ulice Bollschweilu objęte są strefą 30 km/h lub strefą zamieszkania. Boczną drogą drogi L122 jest droga lokalna droga (Kreisstraße) K4956 prowadząca do St. Ulrich i dalej na wysokość 847 metrów do parkingu Gerstenheim[43].
Linia autobusowa 7208.1, łącząca Fryburg, Hexental, Witnau i Bad Krozingen, ma w Bollschweilu trzy przystanki i kursuje ze średnią częstotliwością w dni robocze co pół godziny. Rozkład jazdy linii 7208.2, łączącej St. Ulrich, Bollschweil, Ehrenkirchen i Staufen, dostosowany jest do dat i pór działania okolicznych szkół. Do najwyżej położonego przystanku w St. Ulrich – Geiersnest dojeżdża autobus linii 7208.2, którego częstotliwość kursowania także dostosowana jest do działaności szkół[44].
Struktura wiekowa mieszkańców gminy Bollschweil / St. Ulrich odzwierciedla w przybliżeniu tę dotyczącą całych Niemiec[46], tzn. liczba osób powyżej 65 roku życia przewyższa tę poniżej 18 lat życia. Na 2299 mieszkańców (wg stanu z września 2017) gminę zamieszkuje 493 seniorów i 419 młodzieży do lat 18. Kobiet jest nieco więcej niż mężczyzn: 1160 ♀ i 1139 ♂. Obcokrajowcy, a we wrześniu było ich 174 osoby, stanowią niecałe 8% liczby mieszkańców, czyli mniej niż aktualna średnia krajowa wynosząca 12,8%. Nieco ponad połowa mieszkańców, 1242 osoby, deklaruje się jako katolicy, a 323 osoby podają przynależność do kościoła ewangelickiego. Pozostała jedna trzecia, 734 osoby, nie należą do żadnego kościoła lub wyznają inną religię[47].
W ramach ogólnoeuropejskiej pomocy uchodźcom i szukającym azylu politycznego, gmina Bollschweil zobowiązała się wraz z okolicznymi gminami (m.in. Ebringen, Ehrenkirchen, Heitersheim) do współpracy przy organizowaniu zakwaterowań, programów integracyjnych (np. kursów językowych), wsparcia organizacyjnego i prawnego itp. dla osób skierowanych do danych gmin jako uchodźcy. Do miejscowych organizacji, społecznych i instytucjonalnych, pracujących na rzecz uchodźców i azylantów należą Arbeitskreis Integration der Lokalen Agenda Bollschweil 21[48] (lokalna inicjatywa mieszkańców Bollschweilu[49]) i Caritasverband Landkreis Breisgau-Hochschwarzwald: Migration und Integration (inicjatywa Caritasu powiatu Breisgau-Hochschwarzwald)[47][50].
Genossenschaft bolando e. G. – Spółdzielnia bolando – założona w kwietniu 2006 r. przez grupę ośmiu mieszkańców Bollschweilu z zamiarem podjęcia szerokiej akcji społecznej, której celem miało być uratowanie przez zburzeniem jednego ze starszych budynków w centrum miejscowości. Na początku wiele wysiłku włożono w przekonanie rady gminy o słuszności tej inicjatywy, a jako argument zaproponowano plan takiego odremontowania i przebudowy tego budynku, by mógł służyć jako wiejska gospoda – restauracja z osobną salą zebrań, kącikiem zabaw dla dzieci, a nawet sceną – miejsce spotkań nie tylko okolicznych mieszkańców. Początkowymi zasobami finansowymi spółdzielni były jedynie wkłady jej członków, z czasem jednak, gdy ich idea zyskała szersze uznanie, uzyskano dofinansowanie z gminy, która pozostała właścicielem budynku i parceli, oddając je spółdzielni bolando w pacht na 40 lat. Kiedy 1 stycznia 2006 r. otwierano uroczyście bolando, pierwszą w Niemczech gospodę wiejską prowadzoną na zasadach spółdzielczych, spółdzielnia bolando liczyła ponad 230 osób, a ich dotychczasowy wkład finansowy wynosił ok. 300 tys. euro. Zarząd spółdzielni pracuje na jej rzecz nieodpłatnie, a restauracja od 2012 r. przynosi stały dochód.
Do innych osiągnięć działalności Agendy Bollschweil 21 należą m.in.:
W gminie aktywnych jest kilka klubów i stowarzyszeń sportowych, skupiających sportowców i fanów następujących sportów: piłka nożna, tenis ziemny, narciarstwo i kręgle oraz stowarzyszenia turystyczno-krajoznawcze[61]. W niżej położonej części Bollschweilu znajduje się duży kompleks sportowy obejmujący boiska do piłki nożnej, korty tenisowe i dom klubowy. Małe boisko piłkarskie ma także St. Ulrich. Kryta hala sportowa znajduje się w budynku Möhlinhalle, w Bollschweilu.
Gmina Bollschweil / St. Ulrich leży w niezwykle atrakcyjnym regionie turystycznym, czego dowodem jest wielka ilość szlaków turystycznych, ścieżek rowerowych i tras spacerowych biegnących przez teren gminy. Dzięki położeniu w obrębie rejonu, któremu patronuje stowarzyszenie turystyczne Ferienregion Münstertal Staufen, Bollschweil korzysta z jego struktur organizacyjnych, np. dotyczących zakwaterowania czy oznakowania szlaków. Przez Bollschweil wiedzie jeden z najpopularniejszych w tym regionie szlaków – ok. 27-kilometrowa Bettlerpfad. Oznakowana jako trasa turystyczna w latach 30. XX wieku, prowadzi z Merzhausen do Badenweiler przez różnorodne krajobrazy i w pobliżu lokalnych zabytków[62].
Ponadto lokalnie zainicjowano i zrealizowano, także we współpracy z sąsiednimi gminami, poprowadzenie szlaków turystycznych wokół miejscowości i gminy, jak na przykład:
Atrakcyjny z turystycznego punktu widzenia jest także centralny plac Bollschweilu – Dorfplatz – z otaczającą go zabudową[63]:
Najstarszą w Bollschweilu karczmę – Gasthaus zum Schwanen – zbudowano w trzeciej dekadzie XVIII wieku. W obszernym, dwupiętrowym domu stojącym nieopodal pałacyku Schloss Bollschweil mieściły się, oprócz gospody, także sala balowa i pokoje gościnne. W latach 60. XX wieku chętnie spotykali się tu mieszkający w okolicy artyści i intelektualiści, jak np. pisarka Marie Luise Kaschnitz, szef wydawnictwa Suhkamp Siegried Unseld, pisarz Erhart Kästner, malarka Monika Wurmdobler, której mieszkanie w domu Zum Schwanen po zamknięciu restauracji przez lata pozostało miejscem spotkań tych znamienitych gości[66]. Przez osiem lat, 1975-82, na tyłach karczmy znajdowały się korty miejscowego klubu tenisowego. Budynek w kształcie niezmienionym właściwie nawet po renowacji i generalnej przebudowie na początku lat 80. XX wieku stoi przy głównej ulicy Hexentalstrasse, obecnie pod numerem 39, i jest w całości budynkiem mieszkalnym.
W centrum Bollschweilu, w głównym budynku zagrody uważanej za najstarszą we wsi[25], mieści się Weingut und Stuben Straussi Mangold – prowadzona od trzech pokoleń winiarnia rodziny Mangold. Składają się na nią winnice na zboczach Steinbergu, winiarstwo w tejże zagrodzie Mangoldów i prowadzona przez nich na parterze domu winiarnia (Stuben Straussi), czynna wiosną i jesienią, a oferująca obok wina własnej produkcji, typowe lokalne potrawy.
Otwarte 1 stycznia 2010 r. w Bollschweilu bolando to pierwsza w Niemczech gospoda wiejska prowadzona na zasadach spółdzielczych (genossenschaftliches Dorfgasthaus) – inicjatywa jej powstania, wkład finansowy spółdzielców, członków spółdzielni bolando, i ich praca społeczna przy realizacji tego projektu, zyskały mu wiele uwagi prasy („Badische Zeitung”) i radia (Deutschlandfunk). Na cel gospody odrestaurowano dawne domostwo pisarza gminnego, które służyło potem jako budynek gospodarczy, a następnie mieszkalny, nadając przy okazji tej przebudowy nowy kształt samemu centrum wsi. Wystrój wnętrza oparty na dominacji nieciosanego kamienia i drewna odwołuje się do naturalnych bogactw regionu, a jego szczególnym akcentem są BolandoChairs – krzesła zaprojektowane specjalnie dla gospody bolando. W ofercie gastronomicznej podkreśla się stosowanie produktów regionalnych, a potrawy menu odwołują się do kuchni śródziemnomorskiej. Ponadto bolando ma szeroki program kulturalny, edukacyjny i rozrywkowy, oferujący koncerty, występy aktorów, prelekcje itp. W uznaniu społecznej funkcji restauracji bolando i jej sukcesu przyznano spółdzielni bolando takie wyróżnienia jak: nagrodę im. G. Kiechle przyznaną jej w 2007 r. za zaangażowanie społeczne[67], specjalne wyróżnienie Ministerstwa Gospodarki Badenii-Wirtembergii w konkursie Bauen und Wohnen im Bestand (zagospodarowywanie istniejącej substancji budowlanej) w 2010 r. za twórcze przeistoczenie historycznego zespołu budynków w ośrodek społecznego, kulturalnego i towarzyskiego życia miejscowości, nagrodę LUI (Landwirtschaftspreis für unternehmerische Innovation) w 2015 r. w uznaniu za koncepcję biznesową i przedsiębiorczość spółdzielni bolando.
W St. Ulrich znajdują się dalsze cztery lokalne gastronomiczne:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.