Loading AI tools
kanadyjski kompozytor i pianista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bruce Mather (ur. 9 maja 1939 w Toronto)[1][2] – kanadyjski kompozytor, pianista i pedagog.
Data i miejsce urodzenia |
9 maja 1939 |
---|---|
Pochodzenie | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
W latach 1953–1959 studiował w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Toronto grę fortepianową u Alberta Guerrero oraz teorię muzyki i kompozycję u Oskara Morawetza , Godfreya Ridouta i Johna Weinzweiga[2][3]. Następnie w latach 1959–1962 kontynuował studia w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Dariusa Milhauda (kompozycja), Simone Plé-Caussade (kontrapunkt i fuga), Oliviera Messiaena (analiza muzyczna) i Lazare’a Lévy’ego (fortepian)[1][2][4]. W 1960 uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, podczas których był w kontakcie z Pierre’em Boulezem[4]. W 1964 uzyskał tytuł Master of Arts (MA) na Uniwersytecie Stanforda, a w 1967 tytuł doktora (DMus) na Uniwersytecie w Toronto[1][2].
W 1966 został profesorem kompozycji, analizy muzycznej i harmonii na montrealskim Uniwersytecie McGilla, gdzie wykładał aż do odejścia na emeryturę w 2001[4]. W latach 1978–1979 był także profesorem wizytującym w Konserwatorium Paryskim[1][2][4].
W latach 80. prowadził kameralny zespół muzyki współczesnej (McGill Contemporary Music Ensemble)[1][2]. Jako pianista występował głównie z repertuarem współczesnym, także w duecie fortepianowym ze swoją żoną Pierrette LePage[1][2][4].
Jest dwukrotnym laureatem prestiżowej kanadyjskiej nagrody przyznawanej kompozytorom współczesnej muzyki kameralnej – Prix Jules-Léger – za Musique pour Champigny (1979) i za Yquem (1993)[1][3]. W 2000 roku został nagrodzony za całokształt twórczości Nagrodą Serge’a Garanta, ufundowaną przez Fundację Émile’a Nelligana[3].
W twórczości Mathera wyraźnie odczuwalny jest wpływ kultury francuskiej, zwłaszcza poezji. W jego kompozycjach na pierwszy plan wysuwają się sensualne walory brzmieniowe nowoczesnego języka dźwiękowego. Od końca lat 70. komponuje utwory mikrotonalne, wykorzystując między innymi ćwierćtonowe różnice stroju pomiędzy takimi samymi instrumentami lub naturalne niuanse intonacyjne w instrumentach dętych i smyczkowych[1][5] .
(na podstawie materiałów źródłowych[1][5][6])
oraz pięcioaktowa opera La princesse blanche z librettem Renalda Tremblaya wg R.M. Rilkego (1993), a także liczne utwory wokalne, wokalno-instumentalne i na instrumenty solowe.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.