Bylaczenie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bylaczenie (kaszub. bëlaczenié[1]) – zjawisko fonetyczne dialektu północnokaszubskiego[2][3], polegające na stwardnieniu spółgłoski [w] ⟨ł⟩ w [l] ⟨l⟩[4][3]. Występuje ono w gwarach bylackich – puckiej, chałupskiej i oksywskiej, a także częściowo w słowińskiej, co tłumaczono wpływem języka niemieckiego[5]. Według Zdzisława Stiebera to późny germanizm fonetyczny[1], zaś według Karola Dejny to archaizm[1]. Zjawisko to w 1856 roku opisał Aleksandr Fiodorowicz Hilferding[1]. Nie występuje w normatywnym języku kaszubskim[1][4].