Bór suchy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bór suchy (Bs) – typ siedliskowy lasu występujący na obszarze wszystkich krain nizinnych w Polsce na siedliskach skrajnie ubogich i suchych[1]. Gleby tego siedliska są bielicowe, inicjalne na siedliskach najuboższych, i właściwe, w tym na siedliskach nieco żyźniejszych – bielicowo-rdzawe[1]. Są to zwykle piaski luźne, równoziarniste, głębokie i suche, zwykle eoliczne wydmowe (w pasie nadmorskim piaski wydm nadmorskich, poza tym wydm śródlądowych)[2][1], a także zgromadzone na terasach akumulacyjnych rzecznych lub wodno-lodowcowych[3]. Poziom wód gruntowych nie ma wpływu na siedlisko – znajduje się poza zasięgiem korzeni drzew (nierzadko na głębokości poniżej 4 m)[2]. Powierzchnię gleby pokrywa próchnica w postaci rozdrobnionej butwiny lub inicjalnej[1].
Nadmorski bór chrobotkowy na siedlisku boru suchego (Słowiński Park Narodowy) | |
Symbol |
Bs |
---|---|
Tereny |
nizinne |
Gleby |
bielicowe, bielicowo-rdzawe |
Gatunki główne |
sosna zwyczajna IV–V bonitacji |
Gatunki domieszkowe | |
Gatunki podszytowe |
jałowiec pospolity, jarząb pospolity, brzoza brodawkowata, sosna zwyczajna |
Typ siedliskowy lasu |
Udział boru suchego w ogólnej powierzchni lasów w Polsce wynosi ok. 0,3% (dane z roku 2008)[4].