Ewa Nowicka-Rusek
polska socjolożka i antropolożka / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ewa Lidia Nowicka-Rusek (ur. 1943) – profesor antropologii społecznej na Uniwersytecie Warszawskim (kierownik Zakładu Antropologii Społecznej Instytutu Socjologii) oraz w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. W latach 1995–1998 przewodnicząca Sekcji Antropologii Społecznej Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.
Państwo działania | |||
---|---|---|---|
Data urodzenia | |||
Profesor doktor habilitowana nauk humanistycznych | |||
Specjalność: antropologia społeczna, socjologia etniczności | |||
Alma Mater | |||
Doktorat |
1969 | ||
Habilitacja |
1978 | ||
Profesura |
27 kwietnia 1993 | ||
Polska Akademia Nauk | |||
Status |
członkini Komitetu Nauk Etnologicznych oraz Komitetu Badań nad Migracjami[1] | ||
Nauczycielka akademicka | |||
uczelnia |
Uniwersytet Warszawski, Wydział Filozofii i Socjologii, Instytut Socjologii; Collegium Civitas w Warszawie, Instytut Socjologii | ||
Odznaczenia | |||
|
W 1965 roku została magistrem socjologii, w 1969 roku doktorem, w 1978 roku doktorem habilitowanym, a w 1993 – profesorem na Wydziale Filozofii i Socjologii UW.
Badaczka między innymi religijności, mniejszości narodowych i etnicznych – Romów w Polsce, grup migranckich – Wietnamczyków mieszkających w Polsce i greckich repariantow z Polski oraz rdzennych ludów Syberii – Buriatów, Jakutów, Koriaków[2]. Beneficjentka subsydium profesorskiego Fundacji Nauki Polskiej.
Prowadziła badania terenowe w Europie, na Syberii, w Mongolii i w Chinach[3].
Do jej zainteresowań naukowych należą współczesne teorie antropologiczne, mniejszości narodowe i etniczne w Polsce i w Europie, imigranci i imigracja, rdzenne narody Syberii, społeczny i psychologiczny aspekt migracji powrotnych, małe narody na Syberii i w Europie. W ramach tej ostatniej dziedziny prowadzi grant na temat Wołochów na Bałkanach.
Wśród wypromowanych przez nią doktorów znaleźli się: Mariusz Granosik (2000), Jacek Kochanowski (2003), Małgorzata Głowacka-Grajper (2004).
23 sierpnia 1980 roku dołączyła do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[4].
W 2007 dwumiesięcznik „Integracja” wydawany przez Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji przyznał jej tytuł „Człowieka bez barier”[5]. W tym samym roku została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi[6].