Explorer 15
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Explorer 15 – satelita naukowy amerykańskiej agencji kosmicznej NASA. Trzeci, po Explorerze 12 i Explorerze 14, statek typu S-3, serii Energetic Particle Explorer. Badał pasy Van Allena, promieniowanie kosmiczne, magnetosferę i promieniowanie wytworzone w czasie atmosferycznych i pozaatmosferycznych wybuchów jądrowych.
Inne nazwy |
S-3B, SERB-53B, EPE-C, 1962 Beta Lambda 1, S00445 |
---|---|
Indeks COSPAR |
1962-059A |
Państwo | |
Zaangażowani | |
Rakieta nośna | |
Miejsce startu | |
Orbita (docelowa, początkowa) | |
Perygeum |
300 km |
Apogeum |
17 438 km |
Okres obiegu |
311,4 min |
Nachylenie |
18° |
Mimośród |
0,561828 |
Czas trwania | |
Początek misji |
27 października 1962[1] 23:15:01 UTC |
Powrót do atmosfery |
19 grudnia 1978 |
Wymiary | |
Masa całkowita |
44,4 kg |
Na statku zamontowano zmodyfikowany zapasowy ładunek satelity Explorer 14. W jego skład wchodziły 3 zestawy detektorów do detekcji elektronów i protonów oraz dwuosiowy magnetometr.
Po starcie nie powiodło się zmniejszenie się prędkości obrotowej statku. Przez cały czas trwania misji prędkość obrotowa wahała się od 72,9 to 73,2 obr./min. Oś obrotu skierowana była w punkt o współrzędnych niebieskich: rektascensja 80,97° i deklinacja 20,9°.
Statek był stabilizowany obrotowo i zasilany z baterii słonecznych. Telemetria wykorzystywała 16 multipleksowanych kanałów z dzielonym czasem i kodowanych PFM/PM. Czas próbkowania 16 kanałów (jedna ramka) wynosił 0,323 sekundy. Połowa kanałów służyła do przekazywania ośmiopoziomowej informacji cyfrowej. Pozostałe przekazywały dane analogowo. Podczas przetwarzania danych na ziemi, były one digitalizowane z dokładnością 1/100 całej skali. Jeden z kanałów, w cyklu 16 ramek, przekazywał dane o temperaturze statku, napięciach i prądach zasilania, itp. Tempo obrotu satelity, fazę i kąt między osią obrotu a kierunkiem Słońca mierzył cyfrowy czujnik położenia Słońca.