Franciszek Jop

Franciszek Jop (ur. 8 października 1897 w Słupi Starej, zm. 23 września 1976 w Opolu) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy sandomierski w latach 1946–1952, wikariusz kapitulny archidiecezji krakowskiej w latach 1952–1956, delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Opolu w latach 1956–1967, administrator apostolski w Opolu w latach 1967–1972, biskup diecezjalny opolski w latach 1972–1976.

Franciszek Jop

Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	8 października 1897 Słupia Stara
Data i miejsce śmierci	23 września 1976 Opole
Biskup diecezjalny opolski
Okres sprawowania	1972–1976
Administrator apostolski w Opolu
Okres sprawowania	1967–1972
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	29 sierpnia 1920
Nominacja biskupia	24 października 1945
Sakra biskupia	19 maja 1946

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	19 maja 1946
Konsekrator	Jan Kanty Lorek
Współkonsekratorzy	Czesław Kaczmarek Franciszek Sonik
Konsekrowani biskupi Antoni Adamiuk 5 lipca 1970
Współkonsekrowani biskupi Bolesław Kominek 10 października 1954 Piotr Gołębiowski 28 lipca 1957 Karol Wojtyła 28 września 1958 Walenty Wójcik 2 lutego 1961 Paweł Latusek 11 lutego 1962 Tadeusz Szwagrzyk 7 lutego 1965 Józef Marek 27 grudnia 1973

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Jego ojcem był Jan Jop, a matką Rozalia Karbowniczek^[1]. Studiował w Sandomierzu, gdzie 29 sierpnia 1920 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Mariana Ryxa. Kontynuował studia w Warszawie i Rzymie. Pracował w kurii biskupiej w Sandomierzu, w 1943 otrzymał godność kanonika kapituły katedralnej.

24 października 1945 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji sandomierskiej ze stolicą tytularną Daulia(inne języki). Sakry udzielił mu 19 maja 1946 biskup Jan Kanty Lorek. 26 kwietnia 1951 został wyznaczony na rządcę części archidiecezji wrocławskiej z siedzibą w Opolu, ale nie mógł objąć obowiązków wobec sprzeciwu władz państwowych. W czasie internowania biskupa Eugeniusza Baziaka w latach 1952–1956 zarządzał archidiecezją krakowską jako wikariusz kapitulny. 1 grudnia 1956 został delegatem prymasa Polski w Opolu z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego. Ingres do prokatedry opolskiej odbył 16 grudnia 1956. 25 maja 1967 został mianowany administratorem apostolskim ad nutum Sanctae Sedis w Opolu, a 28 czerwca 1972 – pierwszym biskupem diecezjalnym diecezji opolskiej, utworzonej przez papieża Pawła VI.

Brał udział we wszystkich sesjach soboru watykańskiego II^[2], w Polsce koordynował reformy liturgiczne soboru. Wchodził w skład Rady Głównej Episkopatu Polski. Zasłużył się dla rozwoju życia narodowego i religijnego na Opolszczyźnie. Udzielił święceń kapłańskich m.in. późniejszemu biskupowi opolskiemu Alfonsowi Nossolowi, a sakry biskupiej Antoniemu Adamiukowi (biskupowi pomocniczemu opolskiemu). Był również współkonsekratorem biskupa Karola Wojtyły.