Loading AI tools
gatunek grzyba Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gorzkoborowik żółtopory (Caloboletus calopus (Pers.) Vizzini) – gatunek grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)[1].
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
gorzkoborowik żółtopory |
Nazwa systematyczna | |
Caloboletus calopus (Pers.) Vizzini Index Fungorum 146: 1 (2014) |
Pozycja w klasyfikacji: Boletus, Boletaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 Persoon nadając mu nazwę Boletus calopus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 2014 Alfredo Vizzini, przenosząc go do nowo utworzonego rodzaju Caloboletus[1].
Alina Skirgiełło nadała w 1939 r. polską nazwę tego gatunku borowik grubotrzonowy, jednak Władysław Wojewoda w 2003 r. zaproponował nazwę borowik żółtopory, uważając ją za bardziej właściwą. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten ma też inne nazwy: goryczak, wścieklak i grzyb grubotrzonowy gorzki[3]. Po przeniesieniu gatunku do rodzaju Caloboletus polska nazwa stała się niespójna z nazwą naukową. W 2021 Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego zarekomendowała używanie nazwy gorzkoborowik żółtopory[4].
Średnica 3–15 cm, u młodych okazów półkulisty, potem łukowaty. Brzeg długo podwinięty. Barwa jasnobrązowa lub szarooliwkowa. Powierzchnia zamszowa[5].
Długie, przy trzonie wycięte zatokowato, na młodych okazach są cytrynowożółte, na starszych ciemniejsze – oliwkowe. Pory rurek okrągłe, drobne, po zgnieceniu sinieją[6].
Wysokość 7–14 cm, grubość 2–4,5 cm. Mocny i gruby, początkowo beczułkowaty, potem staje się walcowaty lub maczugowaty. Górą żółty, dołem karminowoczerwony. Cały pokryty jest siateczką delikatnych linii. Pod kapeluszem jest ona biała, na środku czerwona, u dołu brązowa[5].
Kremowy, koło nasady trzonu różowawy. Po przecięciu zmienia kolor na niebieskozielony. W smaku gorzki, zapach słaby, kwaskowaty[6].
Ochrowooliwkowy. Zarodniki gładkie o średnicy 12–14 × 4–6 μm[7].
Podobny jest modroborowik ponury (Suillellus luridus), ale ma rurki pomarańczowoczerwone i nie ma czerwonego trzonu. Podobnie ubarwione kapelusze mają krwistoborowik szatański (Rubroboletus satanas) i gorzkoborowik korzeniasty (Caloboletus radicans)[5].
Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Japonii[8]. W Europie Środkowej jest dość rzadki. Ostatnio jednak jego liczebność wzrosła, prawdopodobnie dzięki zmniejszeniu się ilości związków siarki w powietrzu[9].
Występuje przeważnie w górskich świerczynach i lasach liściastych, na kwaśnych glebach, głównie pod świerkami, dębami i bukami. Owocniki pojawiają się latem i jesienią[9]. Występuje nierównomiernie; w niektórych okolicach jest rzadki, w innych pospolity. W Polsce występuje częściej na południu, szczególnie w niższych położeniach górskich[7].
Grzyb mykoryzowy[3]. Grzyb niejadalny, według niektórych uznawany za lekko trujący. Może spowodować poważne zaburzenia ze strony układu pokarmowego, pojawiające się po około 20 minutach po spożyciu i trwające do 2 dni[10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.