![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/15/Gruba_jodla_Babia_Gora_Zawoja.jpg/640px-Gruba_jodla_Babia_Gora_Zawoja.jpg&w=640&q=50)
Gruba Jodła
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gruba Jodła (niem. Dicke Tanne) – okaz jodły pospolitej (Abies alba), który rósł w tzw. Kniei Czatożańskiej na północnych stokach Babiej Góry. Było to największe drzewo znane z terenu dzisiejszego Babiogórskiego Parku Narodowego i najstarsza jodła na terenie całej Polski[1].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/15/Gruba_jodla_Babia_Gora_Zawoja.jpg/320px-Gruba_jodla_Babia_Gora_Zawoja.jpg)
Według pomiarów Hugona Zapałowicza obwód jodły w pierśnicy wynosił 6,76 m[2]. Jej wiek w chwili śmierci szacowany jest na ponad 600 lat natomiast wysokość na 55-65 metrów[2]
„Gruba Jodła” stanowiła jedną z atrakcji Babiej Góry na przełomie XIX i XX wieku, w okresie, gdy rozpoczynał się organizować ruch turystyczny w tej części Karpat. Rosła w pobliżu polany Czarna Cyrhel, na wysokości 860 m n.p.m.[2], mniej więcej w połowie dzisiejszego żółtego szlaku z Zawoi Składów na Markowe Szczawiny (tzw. Górnym Płajem)[3]. Pod koniec XIX wieku wskutek trafienia przez piorun zaczęła próchnieć, a jej ostateczne zniszczenie spowodowali pasterze z polany Czarna Cyrhel, którzy w wypróchniałym pniu rozpalili ognisko[1]. W 1914 roku drzewo zakończyło swój żywot na skutek powalenia przez wiatr[4].
W 1960 r. na wniosek prof. Władysława Szafera dokonano w betonie rekonstrukcji odziomka pnia „Grubej Jodły”[2].