Grzegorz XV

Grzegorz XV (łac. Gregorius XV, właśc. Alessandro Ludovisi; ur. 9 stycznia 1554 w Bolonii, zm. 8 lipca 1623 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, 234. papież w okresie od 9 lutego 1621 do 8 lipca 1623^[1].

Grzegorz XV

Gregorius Quintus Decimus

Alessandro Ludovisi
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1554 Bolonia
Data i miejsce śmierci	8 lipca 1623 Rzym
Miejsce pochówku	Kościół św. Ignacego w Rzymie, ?↗
Papież
Okres sprawowania	1621–1623
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	1 maja 1612
Kreacja kardynalska	1616 Paweł V
Pontyfikat	9 lutego 1621

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	1 maja 1612
Konsekrator	Scipione Caffarelli-Borghese
Współkonsekratorzy	Fabio Biondi Ulpiano Volpi
Współkonsekrowani biskupi Ottavio Ridolfi 21 października 1612 Francesco Cennini de’ Salamandri 21 października 1612 Innocenzo Massimi 15 listopada 1615

Życiorys

Wczesne życie

Alessandro Ludovisi był jednym z siedmiorga dzieci Pompeo Ludovisi, hrabiego Samoggi i Camilli Bianchini^[2]. Edukację zdobył u jezuitów w rzymskim Collegio Romano oraz na Uniwersytecie Bolońskim, gdzie studiował prawo kanoniczne i rzymskie (w czerwcu 1575 uzyskał doktorat utroque iure)^[2]. W 1612 został mianowany arcybiskupem Bolonii^[1]. 19 września 1616 Paweł V mianował go kardynałem prezbiterem^[2] w nagrodę za misję w Sabaudii, gdzie mediował pomiędzy księciem Sabaudii-Piemontu Karolem Emanuelem I Wielkim a Filipem III Habsburgiem w ich sporze o hrabstwo Monferrato^[3].

Pontyfikat

Gdy na konklawe 1621 wybrano Ludoviciego papieżem (przez aklamację), był już ciężko chory^[3]. Przyjął po wyborze imię Grzegorza XV. Mianował kardynałem – nepotem swego bratanka Lodovico, który w zastępstwie papieża sprawował rządy w Kurii i był inicjatorem powstania 22 czerwca 1622 Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (Propaganda Fide)^[1]. Kongregacja ta, składała się z trzynastu kardynałów, którzy odpowiadali za szerzenie wiary katolickiej na misjach, a także za kontrreformację^[1][3].

Pierwszą inicjatywą Ludovisich był sposób wyboru papieża – Grzegorz XV wydał dwa dekrety: Aeterni patris Filius (15 listopada 1621) i Decet Romanum pontificem (12 marca 1622), które stwierdzały, że głosowanie powinno być pisemne i tajne, a odbywać się dopiero po zamknięciu na konklawe^[3]. Miało to na celu likwidację wpływów zewnętrznych, choć faktycznie weszło w życie znacznie później^[3].

W dziedzinie polityki zagranicznej papież nie zachowywał się biernie – wysłał na dwór cesarski legata, biskupa Carlo Carafę, a sam wspierał finansowo cesarza Ferdynanda II i Niemiecką Ligę Katolicką w walce o tron Czech z liderem Unii Ewangelickiej, Fryderykiem V^[3]. Działania te okazały się sukcesem, bo nie tylko cesarz Ferdynand II objął we władanie Czechy, ale także w lutym 1623 tron Palatynatu został przekazany Maksymilianowi I^[3]. Grzegorz XV namawiał też by król Hiszpanii Filip III zerwał rozejm z Niderlandami, a we Francji popierał antykalwińskie działania króla i podniósł Paryż do rangi metropolii^[3].

Wspierał króla polskiego Zygmunta III Wazę w walce z Turkami, wysyłając 4000 skudów miesięcznie na utrzymanie wojska w czasie działań wojennych^[1]. Żywo zareagował na zwycięstwo Chodkiewicza pod Chocimiem 2 września 1621^[1].

Grób Grzegorza XV w Sant'Ignazio w Rzymie

12 marca 1622 kanonizował Filipa Neri, Teresę z Ávili, Ignacego Loyolę i Franciszka Ksawerego^[3].

Kreował 11 kardynałów na czterech konsystorzach.