Loading AI tools
filmowiec amerykański Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gus Van Sant, właściwie Gus Green Van Sant Jr.[1][2][3] (ur. 24 lipca 1952[4] w Louisville[5]) – amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy, twórca kina niezależnego. Dwukrotnie nominowany do Oscara za najlepszą reżyserię za filmy Buntownik z wyboru (1997) i Obywatel Milk (2008)[6]. Laureat Złotej Palmy na 56. MFF w Cannes za film Słoń (2003).
Van Sant podczas 68. MFF w Cannes (2015). | |
Prawdziwe imię i nazwisko |
Gus Greene Van Sant Junior |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1952 |
Zawód |
reżyser, scenarzysta, producent, fotograf |
Lata aktywności |
od 1982 |
Van Sant koncentruje się głównie na mrokach życia – bohaterami swoich filmów czyni rozmaitych wykolejeńców i outsiderów, ludzi żyjących na peryferiach życia.
Pierwsze kroki w kinie stawiał, realizując filmy krótkometrażowe, w tym debiutancki The Discipline of D.E. (1982). Jego debiutem fabularnym była Zła noc (1986), zrealizowana jedynie za 25 tysięcy dolarów[7]. Film przyniósł mu rozgłos, ale Van Sant nie chciał pozostać jedynie w kręgu kina homoseksualnego. Jego następny film, Narkotykowy kowboj (1989), trafił już do szerokiej dystrybucji, a kolejny zrealizowany projekt – Moje własne Idaho (1991) z Riverem Phoenixem i Keanu Reevesem w rolach głównych – zyskał miano dzieła kultowego.
Po zdobyciu uznania ze strony międzynarodowej krytyki, Van Sant pojawił się na krótko w Hollywood i wraz z młodymi twórcami, Mattem Damonem i Benem Affleckiem, zrealizował nagrodzonego dwoma Oscarami Buntownika z wyboru (1997). Pomimo wielkiego sukcesu komercyjnego tego filmu, Van Sant zdecydował się na powrót do swojej wczesnej konwencji i nakręcił kameralnego Gerry’ego (2003) – poetycką opowieść o podróży dwóch przyjaciół przez amerykańską pustynię. Jego następny film w podobnym oszczędnym stylu, Słoń (2003), zdobył Złotą Palmę na 56. MFF w Cannes. Biograficzny dramat Ostatnie dni (2005) opowiadał o ostatnich dniach życia lidera zespołu rockowego Blake'a, wzorowanego na Kurcie Cobainie.
Jako wielki miłośnik rocka, zrealizował teledyski m.in. dla Red Hot Chili Peppers, Eltona Johna i Davida Bowie. Wystąpił także gościnnie w komedii Kevina Smitha Jay i Cichy Bob kontratakują (2001), serialu HBO Ekipa (2008), skeczu IFC Portlandia (2011) i thrillerze Paula Schradera The Canyons (2013) jako dr Campbell, psychoterapeuta Christiana (James Deen)[8].
Otwarcie przyznaje się do swojego homoseksualizmu[9].
Rok | Tytuł | Artysta |
---|---|---|
1990 | "Thanksgiving Prayer" | William S. Burroughs |
"Fame '90" | David Bowie | |
1991 | "I'm Seventeen" | Tommy Conwell & The Young Rumblers |
1992 | "Under the Bridge" | Red Hot Chili Peppers |
"Bang Bang Bang" | Tracy Chapman | |
"Runaway" | Deee-Lite | |
"The Last Song" | Elton John | |
1993 | "San Francisco Days" | Chris Isaak |
"Just Keep Me Moving" | k.d. lang | |
"Creep" (wersja alternatywna) | Stone Temple Pilots | |
1995 | "Understanding" | Candlebox |
1996 | "The Ballad of the Skeletons" | Allen Ginsberg/Paul McCartney, Philip Glass, Lenny Kaye |
1998 | "Weird" | Hanson |
2005 | "Who Did You Think I Was?" | John Mayer Trio |
2007 | "Desecration Smile" | Red Hot Chili Peppers |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.