Loading AI tools
pierwsza kobieta adwokat w Polsce Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Helena Wiewiórska, z domu Kononow (ur. 2 września 1888 w Zgierzu, zm. 17 maja 1967 w Warszawie) – pierwsza kobieta adwokat w Polsce.
Urodzona 2 września 1888 w Zgierzu, córka pułkownika Łukasza Kononowa i Zofii z domu Wojtkowskiej[1]. Miała młodszego brata Konstantego. Ukończyła gimnazjum w Chersoniu ze złotym medalem za wyniki w nauce. Ukończyła w Petersburgu szkołę żeńską, a następnie studia na Wydziale Prawnym (dyplom z wyróżnieniem). Oprócz prawa równolegle studiowała historię i muzykę. Jako studentka była członkiem Związku Młodzieży Postępowej, Klubu Robotniczego „Promień” i Stowarzyszenia Studentek-Polek „Spójnia”[2].
Od 1913 uczyła historii w Warszawie[2]. W okresie I wojny światowej udziela się w Organizacji Pomocy i Towarzystwie Ofiarom Wojny[3]. W 1918 wstąpiła do Klubu Kobiet Postępowych, a wkrótce później współtworzyła Stowarzyszenie Kobiet z Wyższym Prawniczym Wykształceniem. Od 1919 aplikantka w sądach Warszawy, a następnie u warszawskich adwokatów Mieczysława Ettingera i Stefana Aleksandrowicza[2].
W 1925 Helena Wiewiórska jako pierwsza kobieta została wpisana na listę polskiej palestry, podejmując tym samym samodzielną pracę w dziedzinie prawa cywilnego. W maju 1929 została wiceprzewodniczącą komitetu organizacyjnego związku kobiet z wyższym wykształceniem prawniczym w Polsce jako oddziału Federation Internationale des Femmes Avocats et Diplomes en Droit w Paryżu[4]. Zaangażowana w działalność Międzynarodowego Zrzeszenia Prawa Karnego, uczestniczyła w międzynarodowych kongresach. Od 1934 radca prawny w Zarządzie Miejskim w Warszawie. Pełniła funkcję sędziego Izby Adwokackiej w Warszawie i Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Adwokatury[2].
W okresie okupacji pomagała osobom zagrożonym, udzielając im gościny w swoim domu. W lipcu 1940 aresztowana przez gestapo. Jako chora na dyfteryt została zwolniona z aresztu[2].
Po powstaniu warszawskim wysiedlona wraz z mężem Jerzym poza Warszawę[potrzebny przypis] (jej córka Alina zginęła w powstaniu)[2]. Zamieszkali we wsi Wolbórz pod Piotrkowem Trybunalskim. Tam dokwaterowani do domu Katarzyny i Jana Dryńskich przy ul. Kitowicza 49. Różnice kulturowe między inteligentami z Warszawy a rodziną chłopską nie stanowiły problemu we wzajemnej egzystencji. Wspomnienie tego epizodu przetrwało w rodzinie Dryńskich w sposób zdecydowanie pozytywny do dzisiaj. W styczniu 1945 państwo Wiewiórscy powrócili do Warszawy.
Po śmierci męża Jerzego Wiewiórskiego (zm. 1956)[3], znanego dziennikarza warszawskiego, redaktora przedwojennego "Kuriera Porannego" i powojennego „Życia Warszawy”[2], wycofała się z życia publicznego[5].
Zmarła 17 maja 1967 w Warszawie[5]. Pochowana na Powązkach w grobowcu rodzinnym obok męża (kwatera 166-3-23/24)[6].
Jej imieniem w 1990 nazwano jedną z ulic w Zgierzu (poprzednio ul. Róży Luksemburg).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.