Honorowi obywatele Lwowa
lista w projekcie Wikimedia / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Tradycja nadawania honorowego obywatelstwa sięga we Lwowie początku XIX wieku. Nie zachowała się pierwsza pamiątkowa księga z tego okresu, na skutek zniszczeń wojennych jakie poniosło miasto w 1848. Jednym ze źródeł, z jakich można zaczerpnąć wiedzy na ten temat jest ówczesna lwowska prasa. Pierwsze honorowe obywatelstwo otrzymały osoby związane z Uniwersytetem Lwowskim. Byli wśród nich zarówno Polacy jak i Austriacy. W drugiej połowie XIX wieku honorowe obywatelstwo otrzymywali głównie Polacy – wśród nich także jedna osoba narodowości żydowskiej (Beiser). Kilka lat przed 1902 rada miejska we Lwowie podjęła uchwałę, zgodnie z którą osoba uhonorowana obywatelstwem honorowym miasta zamiast dotychczasowego dyplomu otrzymywać będzie złoty medal (według projektu Juliana Markowskiego) wraz z pismem urzędowym; pierwszym wyróżnionym w tej sposób był dr Bronisław Radziszewski[1].
W okresie II RP wyróżnienie to spotkało m.in. przyszłego prezydenta USA Herberta Hoovera. Także w okresie ZSRR, władze nie zrezygnowały z tej formy honorowania. Przypuszczać należy, że większość wyróżnionych pochodziło z kręgów wojskowych i partyjnych. W niepodległej Ukrainie honorowe obywatelstwo jest przyznawane co roku. Wśród osób odznaczonych jest też czwórka Polaków. Do 1936 czterech wyróżnionych, prócz tytułu honorowego obywatelstwa, otrzymało jednocześnie Medal miasta Lwowa: Bronisław Radziszewski (1897), Henryk Sienkiewicz (1900), Władysław Łoziński (1906), Ignacy Mościcki (1936)[2].