Jan Podlodowski (kanonik)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Jan Podlodowski (ur. ok. 1460, zm. 12 kwietnia 1510[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik krakowski i gnieźnieński, sekretarz króla Zygmunta I Starego.
Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku. |
kanonik | ||
| ||
Data urodzenia |
ok. 1460 | |
---|---|---|
Data śmierci |
12 kwietnia 1510 | |
Kanonik Krakowskiej Kapituły Katedralnej | ||
Okres sprawowania |
1486–1510 | |
Kanonik Gnieźnieńskiej Kapituły Katedralnej | ||
Okres sprawowania |
1510 | |
Wyznanie |
katolicyzm | |
Kościół |
rzymskokatolicki |
Był synem Jana Podlodowskiego z Przytyka herbu Janina, kasztelana żarnowskiego i radomskiego[2]. Jego matką była Urszula z Chlewickich[3]. Studiował w Krakowie[1]. Był proboszczem parafii Błotnica[4], Iłża oraz Gostyczyna, w 1486 r. został kanonikiem krakowskim[1], w 1507 r. scholastykiem sandomierskim[2], a w 1510 r. kanonikiem gnieźnieńskim[1] (instalowany do kapituły gnieźnieńskiej został 17 stycznia 1510 r., mimo że już w 1497 r. w przywilejach kardynała Fryderyka Jagiellończyka był wymieniany zarówno jako kanonik krakowski, jak i gnieźnieński; mógł więc w 1510 r. objąć drugą kanonię[5]). W 1486 r. został poborcą sandomierskim[6]. W latach 90. XV w. został pisarzem królewskim[1]. W 1497 r., wraz z biskupem Krzesławem Kurozwęckim, był wysłannikiem króla Jana I Olbrachta do hospodara mołdawskiego Stefana III[6].
Od 1502 r. był tenutariuszem (regensem) Raciborowic[7], a w latach 1505–1510 dóbr pabianickich[8], gdzie w 1508 r., w Pabianicach, wzniósł łanię[9]. W uznaniu jego zasług, król Zygmunt I Stary, którego Jan był sekretarzem w latach 1507–1510[1], nadał Krakowskiej Kapitule Katedralnej prawo pobierania mostowego na rzece Ner w Rzgowie[10].
Po ojcu, wspólnie z bratem Hieronimem, odziedziczył Suków, Sukowską Wolę, Ostrów (Zameczek) oraz połowę Przytyka[4]. Po śmierci matki otrzymał także Borowy Młyn pod Przytykiem[11]. Natomiast w 1497 r. zrezygnował, wraz z krewnymi, z pretensji do dóbr przejętych przez swojego ojca, kasztelana Jana Podlodowskiego, od rodu Ślizów – wsi lub ich części: Policzna, Gródek, Sławczyn, Czarnolas, Piastów, Wsola[12], w zamian za zwrot pożyczki zabezpieczonej na tych dobrach i rekompensatę[3].