Jaskinia Wiślańska

Jaskinia Wiślańska – jaskinia w Paśmie Wiślańskim w Beskidzie Śląskim. Aktualnie (2017 r.) najdłuższa jaskinia Beskidów i całego fliszu karpackiego^[1]. Łączna długość jej korytarzy wynosi 2275 m, a deniwelacja: 41 m (+3,5 m; -37,5 m)^[1].

Jaskinia Wiślańska

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Położenie	Malinów, gmina Brenna, Beskid Śląski
Właściciel	Skarb Państwa (Lasy Państwowe)
Długość	2275 m
Rozciągłość pozioma	115 m
Głębokość	37,5 m
Deniwelacja	41 m
Wysokość otworów	889, 890 m n.p.m.
Ekspozycja otworów	ku NW, SE
Data odkrycia	20 września 2003
Odkrywca	Czesław Szura
Kod	(nr inwentarzowy PIG) K.Bs-04.65
Położenie na mapie województwa śląskiego Jaskinia Wiślańska
Położenie na mapie Polski Jaskinia Wiślańska
49°39′55″N 18°57′26″E

Położenie

Jaskinia znajduje się na wysokości 890 m n.p.m. w zachodnich zboczach góry Malinów, ponad zamknięciem doliny Malinki, na terenie gminy Brenna.

Otwór 1

Geologia i morfologia

Jaskinia Wiślańska jest jaskinią typu szczelinowego, powstałą na skutek potężnych ruchów masowych (zawaliskowych). Składa się z wielkiego labiryntu większych sal, mniejszych salek, galerii, korytarzy i szczelin, rozwiniętych w kilku kondygnacjach i pogrupowanych w kilkusetmetrowe ciągi. W jaskini znaleziono nietypowe jak na warunki fliszowe nacieki – kalcytowe stalaktyty, draperie, grzybki oraz skupiska niewielkich kryształów gipsu^[2].

Flora i fauna

Brak danych na temat flory jaskini. W miesiącach zimowych jaskinia jest miejscem hibernacji nietoperzy. Populacja hibernujących tu nietoperzy wynosi kilkadziesiąt osobników (najwięcej 32^[2]) z 6 gatunków. Trzy spośród notowanych w jaskini gatunków nietoperzy (podkowiec mały, nocek orzęsiony i nocek duży) ujęte są w załączniku II dyrektywy siedliskowej Unii Europejskiej, a ich obecność stanowi podstawę do wyznaczania obszarów Natura 2000.

Historia eksploracji

Jaskinię odkrył 20 września 2003 roku Czesław Szura. Na niewielki, zawalony gruzem otwór natrafiono podczas penetrowania niewielkiego osuwiska. Początkowo jaskinia liczyła tylko ok. 30 metrów, rozwijając się ponad otwór (+3,5m). Podczas prac pomiarowych udrożniono jedną ze szczelin, otwierając drogę w głąb systemu, w którym wkrótce uzyskano długość korytarzy ponad 200 m oraz -25 m deniwelacji. Kluczowym okazało się przebycie zacisku (tzw. „Szuflada”), prowadzącego do najgłębszych partii jaskini. Eksploracja tych partii pozwoliła osiągnąć głębokość -37,5 m (tzw. „Nowe Dno”). Ostatnie większe odkrycia pochodzą z zimy 2008/2009 r. Według stanu na kwiecień 2009 r. długość korytarzy wynosiła 1500 m^[2].

Ochrona jaskini

Wejście do jaskini blokuje stalowa klapa. Jaskinia jest aktualnie zamknięta dla osób niezrzeszonych w klubach jaskiniowych. Wejścia będą organizowane podczas corocznych dni otwartych. W jaskini obowiązuje całkowity zakaz używania oświetlenia karbidowego. Zwiedzanie może odbywać się tylko w obecności jednego z opiekunów jaskini, jednak w najbliższym czasie nie planuje się udostępnienia jaskini do celów sportowo-turystycznych.

Zobacz też

• Jaskinia Miecharska

Przypisy

1. Baza Obiektów Jaskiniowych Polskich Karpat Fliszowych. Speleoklub Bielsko-Biała. [dostęp 2017-08-24].
2. Czesław Szura: Eksploracja oraz dokumentacja Jaskini Wiślańskiej, [w:] „Materiały 43. Sympozjum Speleologicznego. Zamość, 16–18.10.2009 r.”, Kraków 2009, ISBN 978-83-61191-24-7, s. 80.

Bibliografia

• Dzika grupa z Malinki: Jaskinia Wiślańska. [dostęp 2009-10-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)].
• Jaskinia Wiślańska. [w:] Jaskinie Polski [on-line]. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy.