Joe Gans
amerykański bokser zawodowy / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Joe Gans, właśc. Joseph Gant (ur. 25 listopada 1874 w Baltimore, zm. 10 sierpnia 1910 tamże[1]) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej, uznawany za jednego z najwybitniejszych pięściarzy tej kategorii w historii.
Pseudonim |
The Old Master | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci | |||
Obywatelstwo | |||
Wzrost |
169 cm | ||
Styl walki |
praworęczny | ||
Kategoria wagowa |
lekka | ||
Bilans walk zawodowych | |||
Liczba walk |
196 | ||
Zwycięstwa |
145 | ||
Przez nokauty |
100 | ||
Porażki |
10 | ||
Remisy |
16 | ||
|
Był pierwszym Afroamerykaninem, który zdobył pas zawodowego mistrza świata w boksie. Był znany ze znakomitej techniki i przemyślanego sposobu walki. Obdarzony doskonałym wyczuciem dystansu, unikał ciosów przeciwnika i z powodzeniem kontratakował[2].
Pierwsze walki zawodowe Gans stoczył w 1891. W 1895 i 1897 dwukrotnie zremisował z Youngiem Griffo. Po odniesieniu serii zwycięstw ze znanymi przeciwnikami, które spowodowały, że był uważany za „czarnego” mistrza świata wagi lekkiej, zmierzył się w walce o uniwersalny tytuł 23 marca 1900 w Nowym Jorku z posiadaczem mistrzowskiego pasa Frankiem Erne. Przegrał w 12. rundzie wskutek kontuzji oka, która uniemożliwiała mu dalszą walkę[3]. W tym samym roku Gans m.in. pokonał Younga Griffo przez techniczny nokaut w 8. rundzie i przegrał przez nokaut w 2. rundzie z Terrym McGovernem.
12 maja 1902 w Fort Erie w Kanadzie Gans znokautował Franka Erne już w 1. rundzie i został nowym mistrzem świata w wadze lekkiej[4]. Wielokrotnie bronił zdobytego tytułu, przy czym dokładne ustalenie, stawką których walk było mistrzostwo świata, jest trudne, ponieważ nie było w tym czasie organizacji zarządzającej prawami do tytułu mistrza świata. Poniżej znajduje się wykaz skutecznych walk Gansa w obronie mistrzostwa:
Data | Miejsce | Oponent | Wynik | Źródło |
---|---|---|---|---|
1902-06-27 27 czerwca 1902(dts) | San Francisco | George „Elbows” McFadden | techniczny nokaut w 3. rundzie | [5] |
1902-07-24 24 lipca 1902(dts) | Oakland | Rufe Turner | nokaut w 15. rundzie | [6] |
1902-10-13 13 października 1902(dts) | Fort Erie | Kid McPartland | nokaut w 5. rundzie | [7] |
1902-11-14 14 listopada 1902(dts) | Baltimore | Charley Sieger | techniczny nokaut w 14. rundzie | [8] |
1903-01-01T00:00:00.001 1 stycznia 1903(dts) | New Britain | Gus Gardner | dyskwalifikacja w 11. rundzie | [9] |
1903-03-11 11 marca 1903(dts) | Hot Springs | Steve Crosby | techniczny nokaut w 11. rundzie | [10] |
1904-01-12 12 stycznia 1904(dts) | Detroit | Willie Fitzgerald | wygrana na punkty | [11] |
1904-10-31 31 października 1904(dts) | San Francisco | Jimmy Britt | dyskwalifikacja w 5. rundzie | [12] |
1906-07-23 23 lipca 1906(dts) | Seattle | Dave Holly | wygrana na punkty | [13] |
1906-09-03 3 września 1906(dts) | Goldfield | Battling Nelson | dyskwalifikacja w 42. rundzie | [14] |
1907-01-01T00:00:00.001 1 stycznia 1907(dts) | Tonopah | Kid Herman | nokaut w 8. rundzie | [15] |
1907-09-09 9 września 1907(dts) | San Francisco | Jimmy Britt | techniczny nokaut w 6. rundzie | [16] |
1907-09-27 27 września 1907(dts) | Los Angeles | George Memsic | wygrana na punkty | [17] |
1908-05-14 14 maja 1908(dts) | San Francisco | Rudy Unholz | techniczny nokaut w 11. rundzie | [18] |
Na szczególną wzmiankę zasługuje walka Gansa z Battlingiem Nelsonem z Danii, który był uważany wówczas za najwybitniejszego białego boksera w wadze lekkiej. Promotorem tego pojedynku był Tex Rickard. 3 września 1906 Gans dominował w walce, mając dwukrotnie Nelsona na deskach. W 33. rundzie Gans złamał prawą rękę, ale kontynuował pojedynek. Nelson nie widział na lewe oko i obficie krwawił, gdy w 42. rundzie celowo uderzył Gansa poniżej pasa i został zdyskwalifikowany. Był to najdłuższy pojedynek o tytuł mistrza świata w historii walk według Queensberry Rules[14][19].
Oprócz walk w obronie pasa mistrza świata w wadze lekkiej Gans stoczył w tych latach wiele innych pojedynków z cięższymi od siebie przeciwnikami. 8 grudnia 1903 w Bostonie pokonał go Sam Langford. 30 września 1904 w San Francisco Gans zremisował z mistrzem świata w wadze półśredniej Joe Walcottem; nie jest jasne, czy tytuł w wadze półśredniej był stawką tego pojedynku[20]. 19 maja 1905 zremisował z Mikiem „Twin” Sullivanem, a 19 stycznia 1906 w San Francisco znokautował go w 15. rundzie odbierając mu tytuł mistrza świata w wadze półśredniej[21]. Wygrał z nim również w kolejnej walce 17 marca tego roku. Nie bronił jednak tytułu w wadze półśredniej, koncentrując się na utrzymaniu pasa w wadze lekkiej. 15 czerwca 1906 stoczył walkę no decision z Harrym Lewisem.
4 lipca 1908 w Colma Gans stracił tytuł mistrza świata w wadze lekkiej, gdy Battling Nelson znokautował go w 17. rundzie[22]. W tym czasie Gans odczuwał już skutki gruźlicy. Nelson wygrał również w kolejnej walce przez nokaut w 21. rundzie[23]. Potem Gans stoczył tylko jedną walkę w 1909 i zmarł w następnym roku na gruźlicę.
Joe Gans został wybrany podczas pierwszej elekcji w 1990 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[24].