Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johannes Nicolaas Maria Wijngaards (ur. 1935 w mieście Surabaya w Indonezji) – katolicki autor i teolog. Jest znany jako zdecydowany zwolennik wyświęcania kobiet w Kościele katolickim.
Data i miejsce urodzenia |
30 września 1935 |
---|---|
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat |
1959 |
Strona internetowa |
Wijngaards urodził się 30 września 1935 r. jako syn Dietze van Hoesel[1] i dr. Nicolaasa Carela Heinricha Wijngaardsa[2], obywateli holenderskich, w indonezyjskim mieście Surabaya. Podczas II wojny światowej jego ojciec został zmuszony do pracy przy niesławnej kolei birmańskiej w Tajlandii, podczas gdy John z matką i trzema braćmi zostali jeńcami wojennymi w Malang, Surakarcie i Ambarawie[3]. Rodzina została repatriowana do Holandii po wojnie.
John Wijngaards wstąpił do zakonu Misjonarzy z Mill Hill i otrzymał święcenia kapłańskie w 1959 r. W Rzymie uzyskał tytuły licencjata w dziedzinie Pisma Świętego w Papieskim Inistytucie Biblijnym oraz doktora teologii w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (1963). Jego studia dotyczyły Formuł deuteronomicznego Credo (dysertacja, Brill, Lejda 1963)[4]. Dalsze badania przyniosły The Dramatisation of Salvific History in the Deuteronomic Schools (Brill, Lejda 1969) oraz 360-stronicowy komentarz do Księgi Powtórzonego Prawa w znanej holenderskiej serii komentarzy publikowanych przez Romen & Zonen (Roermond 1971)[5].
Wijngaards wykładał Pismo Święte w Wyższym Seminarium Duchownym św. Jana w Hajdarabadzie w Indiach (1963-1976). W tym czasie przyczynił się do ufundowania centrum komunikacji Amruthavani, instytutu teologicznego dla zakonnic Jeevan Jyoti oraz Jyotirmai, organu zajmującego się planowaniem o zasięgu stanowym dla katolickich diecezji stanu Andhra Pradesh. Sprawował również funkcję wykładowcy na niepełny etat National Biblical Catechetical and Liturgical Centre w Bangalore oraz był przez wiele lat członkiem Krajowej Rady Doradczej Konferencji Episkopatu Indii. W tym samym okresie napisał liczne książki na temat Pisma Świętego, w tym znane Background to the Gospels[6]. Badania dotyczące posług kościelnych przekonały go, że wykluczenie kobiet musi być przypisane przeszkodom kulturowym, a nie Pismu lub Tradycji. Wezwał indyjską hierarchię do rozpoczęcia procesu badania kwestii pełnych święceń dla kobiet[7].
Po okresie sprawowania funkcji Wikariusza Generalnego zakonu Misjonarzy z Mill Hill w Londynie (1976-1982) został dyrektorem Housetop, międzynarodowego centrum formacji w wierze dla dorosłych (1982-2009). Podczas tego okresu (1983-1998) był również profesorem biblistyki w Missionary Institute London (Londyński Instytut Misyjny) afiliowanym przy Uniwersytecie Katolickim w Leuven oraz Middlesex University. Podczas tego okresu zainicjował serię kursów wideo służących formacji wiary dla dorosłych pod tytułem Walking on Water (Chodząc po wodzie) powstałych w koprodukcji w 15 krajach na wszystkich kontynentach. Napisał scenariusze do dziewięciu półgodzinnych historii filmowych. Był również twórcą cenionego 2,5-godzinnego filmu Journey to the Centre of Love (Podróż do centrum miłości), którego był zarówno scenarzystą, jak i producentem wykonawczym (lista nagród poniżej).
W roku 1977 Wijngaards napisał Did Christ Rule out Women Priests? (Czy Chrystus wykluczył kobiety z kapłaństwa?) (McCrimmon, Great Wakering) w odpowiedzi do to Inter Insigniores (1976), deklaracji Kongregacji Nauki Wiary, w której jasno wyłożono przyczyny, dla których Watykan wyklucza kobiety. W ciągu kolejnych dekad Rzym usztywnił swoje stanowisko wobec święceń kobiet, co doprowadziło do kulminacji w postaci Ordinatio Sacerdotalis (1994) i kolejnych dokumentów, w których swoboda debaty teologów została jeszcze bardziej ograniczona[8]. W proteście Wijngaards złożył rezygnację ze swojej posługi kapłańskiej w dniu 17 września 1998 r.[9] Jego wniosek dotyczący oficjalnego przeniesienia do stanu świeckiego został uznany przez Rzym w dniu 21 lutego 2000 r. 27 maja tego samego roku podczas skromnej kościelnej uroczystości poślubił Jacqueline Clackson[10]. Wijngaards kontynuował publikowanie swoich powodów wspierania kampanii na rzecz święceń kobiet do katolickiego kapłaństwa w serii książek, szczególnie The Ordination of Women in the Catholic Church (Święcenia kobiet w Kościele katolickim)[11] oraz No Women in Holy Orders? (Brak kobiet w posłudze święceń?)[12]. W 1999 r. stworzył stronę internetową, która stała się największą internetową biblioteką z dokumentacją dotyczącą święceń kobiet[13]. Tradycjonaliści katoliccy określają Johna Wijngaardsa jako „publicznego odszczepieńca i heretyka”[14]. On sam utrzymuje, że zabieranie głosu nie podkopuje akceptacji władzy papieża[15]. Zdecydowanie sprzeciwia się nielegalnym święceniom kobiet poza ustanowioną strukturą Kościoła, tak jak ma to miejsce w ruchu tzw. 'Roman Catholic Women Priests’ (Rzymskokatolickie Kobiety-Księża)[16].
Od roku 2005 John Wijngaards skoncentrował się także na innych kwestiach wymagających reform w Kościele katolickim. Stworzył duszpasterską stronę internetową, która rozprawia się z kodeksem dotyczącym seksualności[17]. Zainicjował Deklarację katolickich uczonych w sprawie władzy w Kościele, która uzyskała międzynarodowe wsparcie[18]. Jego Centrum zostało przekształcone w Wijngaards Institute for Catholic Research[19]. Jego głównym celem jest publikowanie niezależnych katolickich opracowań naukowych jako progresywnego teologicznego think tanku[20]. Instytut przedłożył „udokumentowany apel” papieżowi Franciszkowi wzywając go do przywrócenia starożytnego sakramentalnego diakonatu kobiet[21]. W 2016 był inicjatorem Oświadczenia katolickich uczonych w sprawie etyki używania antykoncepcji[22], które zostało ogłoszone na forum ONZ.[23]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.