Loading AI tools
polski duchowny katolicki, arcybiskup poznański Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juliusz Paetz (ur. 2 lutego 1935 w Poznaniu, zm. 15 listopada 2019 w Pleszewie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup diecezjalny łomżyński w latach 1983–1996, arcybiskup metropolita poznański w latach 1996–2002, od 2002 arcybiskup senior archidiecezji poznańskiej.
Juliusz Paetz (2012) | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1935 | ||
Data i miejsce śmierci |
15 listopada 2019 | ||
Miejsce pochówku | |||
Arcybiskup metropolita poznański | |||
Okres sprawowania |
1996–2002 | ||
Biskup diecezjalny łomżyński | |||
Okres sprawowania |
1983–1996 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
28 czerwca 1959 | ||
Nominacja biskupia |
20 grudnia 1982 | ||
Sakra biskupia |
6 stycznia 1983 | ||
Odznaczenia | |||
Data konsekracji |
6 stycznia 1983 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||
Miejsce | |||||||
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
|
Rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity poznańskiego złożył po upublicznieniu oskarżeń o molestowanie kleryków z poznańskiego seminarium. Stolica Apostolska nałożyła na niego zakazy liturgiczne, a z czasem także zakazała mu udziału w publicznych uroczystościach, jednak nie został mu wytoczony proces w celu pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za przypisywane mu czyny.
Urodził się 2 lutego 1935 w Poznaniu[1]. W latach 1949–1953 kształcił się w Niższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Poznańskiej[2]. W latach 1953–1958 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu[1][3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 28 czerwca 1959 w bazylice archikatedralnej Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu tamtejszy arcybiskup metropolita Antoni Baraniak. Od 1960 do 1962 studiował na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1962 wyjechał do Rzymu, gdzie do 1967 kontynuował studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu. Ukończył je doktoratem nauk teologicznych w zakresie eklezjologii patrystycznej[1].
W latach 1959–1961 pracował jako wikariusz, wpierw w parafii św. Stanisława Biskupa w Ostrowie Wielkopolskim (1959–1960)[4], następnie w parafii Bożego Ciała w Poznaniu oraz w ośrodku duszpasterskim Matki Bożej Królowej Polski w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie również był kapelanem szpitala[1]. Od 1967 do 1976 był pracownikiem Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów w Rzymie[3]. W tym samym czasie współpracował z Sekretariatem Stanu Stolicy Apostolskiej i Radą ds. Publicznych Kościoła, a także był członkiem delegacji watykańskiej ds. stałych kontaktów roboczych z rządem PRL. W latach 1976–1982 pełnił funkcję prałata antykamery papieskiej, będąc bliskim współpracownikiem trzech papieży: Pawła VI, Jana Pawła I i Jana Pawła II. Wielokrotnie towarzyszył arcybiskupowi Agostinowi Casarolemu i arcybiskupowi Luigiemu Poggiemu w trakcie ich oficjalnych wizyt w Polsce. W 1973 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości, a w 1976 prałata honorowego Jego Świątobliwości[1].
Z początkiem pracy w Sekretariacie Stanu miała miejsce nieudana próba pozyskania go jako kontakt informacyjny przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL[5]. Niemniej – według raportu oficera Departamentu I MSW – w kolejnych latach miało miejsce kilkanaście spotkań sondażowo-operacyjnych celem określenia jego werbunku, w trakcie których dostarczał wartościowe informacje[6]. W 1978 został zarejestrowany jako kontakt informacyjny o pseudonimie „Fermo” i do 1980 odbywał spotkania z oficerem wywiadu[7]. Paetz zaprzeczył zarzutom, jakoby współpracował ze służbami wywiadowczymi[8].
20 grudnia 1982 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji łomżyńskiej[9]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1983 w bazylice św. Piotra w Rzymie[1]. Udzielił mu ich papież Jan Paweł II, któremu towarzyszyli arcybiskup Eduardo Martínez Somalo, substytut ds. ogólnych w Sekretariacie Stanu, i arcybiskup Duraisamy Simon Lourdusamy, sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów[10][11]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In nomine Domini” (W imię Pańskie)[3]. 25 stycznia 1983 kanonicznie przejął diecezję, natomiast 13 marca 1983 odbył ingres do katedry św. Michała Archanioła w Łomży. W 1990 erygował Diecezjalne Studium Katechetyczne w Łomży, przekształcone w 1993 w Kolegium Teologiczne. W 1995 otworzył I synod diecezjalny. W 1993 utworzył diecezjalny tygodnik „Głos Katolicki”. Ustanowił 34 parafie. W 1991 podejmował w Łomży Jana Pawła II podczas jego IV podróży apostolskiej do Polski[1].
11 kwietnia 1996 został przeniesiony na urząd arcybiskupa metropolity poznańskiego. 23 kwietnia 1996 kanonicznie objął diecezję, zaś 27 kwietnia 1996 odbył ingres do archikatedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu. Paliusz metropolitalny otrzymał 29 czerwca 1996 w bazylice św. Piotra w Rzymie[1]. W czasie jego rządów Papieski Wydział Teologiczny w Poznaniu został włączony w struktury Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza[12], a on sam objął urząd wielkiego kanclerza Wydziału[3]. W 1997 gościł w Poznaniu Jana Pawła II w trakcie jego VI podróży apostolskiej do Polski[1].
W lutym 2002 Jerzy Morawski na łamach „Rzeczpospolitej” ujawnił oskarżenia kierowane pod jego adresem o seksualne molestowanie poznańskich kleryków[13][14]. Do tego czasu przez ponad dwa lata lokalne środowisko katolickie próbowało rozwiązać sprawę bez jej nagłaśniania. Rozmowy z metropolitą, a także interwencje u nuncjusza apostolskiego arcybiskupa Józefa Kowalczyka, u biskupów polskich oraz w Watykanie okazały się jednak nieskuteczne[15][16]. W listopadzie 2001 metropolita odwołał ze stanowiska redaktora naczelnego „Przewodnika Katolickiego” księdza Jacka Stępczaka, który odmówił publikacji oświadczenia biskupów pomocniczych i wszystkich dziekanów archidiecezji poznańskiej wyrażających solidarność z oskarżonym arcybiskupem[17]. W lutym 2002 wystosowany został list otwarty 26 sygnatariuszy w obronie dobrego imienia hierarchy[18]. Papież Jan Paweł II, powiadomiony przez Wandę Półtawską o zarzutach wobec arcybiskupa, wysłał do Poznania swoich przedstawicieli z zadaniem zbadania sprawy[15]. Paetz zaprzeczył sformułowanym przeciwko niemu oskarżeniom[19][20], jednakże złożył rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity poznańskiego[21], którą Jan Paweł II przyjął 28 marca 2002[22]. Równocześnie Stolica Apostolska nałożyła na niego zakaz udzielania sakramentów święceń i bierzmowania, głoszenia kazań, konsekrowania kościołów i ołtarzy, przewodniczenia publicznym uroczystościom[21], a w 2013 także udziału w nich[23]. Duchowny nie przestrzegał nałożonych przez Watykan zakazów liturgicznych, czym wywoływał falę społecznej krytyki[24]. Nie wytoczono mu procesu w celu pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za przypisywane mu czyny[25].
W ramach prac Episkopatu Polski wszedł w skład Rady Stałej, objął funkcję przewodniczącego Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, a ponadto został członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Turystycznego, Komisji ds. KUL i Zespołu ds. Stałych Kontaktów z Episkopatem Litwy[1][3].
Konsekrował dwóch biskupów pomocniczych poznańskich: Marka Jędraszewskiego (1997) i Grzegorza Balcerka (1999), a także był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego płockiego Andrzeja Suskiego (1986)[10].
Zmarł 15 listopada 2019[26] w Pleszewie, gdzie przebywał w Zakładzie Opiekuńczo-Pielęgnacyjnym prowadzonym przez Zgromadzenie Sióstr Służebniczek[27]. W związku z możliwością pochowania go w katedrze poznańskiej[28] do Stanisława Gądeckiego, arcybiskupa metropolity poznańskiego, wystosowano apel o pochówek w innym miejscu[29][30][31]. Ostatecznie, 18 listopada 2019 po mszy pogrzebowej w katedrze poznańskiej[32], został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Antoniego Padewskiego w Poznaniu[33]. Obrzędy pogrzebowe miały charakter prywatny, opinia publiczna nie została o nich powiadomiona z wyprzedzeniem[32].
W 1981 został odznaczony portugalskim Orderem Zasługi III klasy[34].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.