Loading AI tools
radziecki i rosyjski kompozytor, pisarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jurij Chanon, Jurij Chanin, właśc. Jurij Fieliksowicz Sołowjow-Sawojarow, (ros.) Юрий Хано́н, Юрий Ха́нин, Юрий Фе́ликсович Соловьёв-Савояров[1] (ur. 16 czerwca 1965 w Leningradzie) – radziecki i rosyjski kompozytor i pianista. Znany w latach 1988–1992 dzięki pracy w kinie i telewizji, a także z serii koncertów w Rosji. W 1993 roku przestał występować i wycofał się z życia publicznego.
Jurij Chanon, Sankt Petersburg, 2008. | |
Imię i nazwisko |
Jurij Fieliksowicz Sołowjow-Sawojarow |
---|---|
Pseudonim |
Jurij Chanon (do 1993 Jurij Chanin) |
Data i miejsce urodzenia |
16 czerwca 1965 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Strona internetowa |
Laureat Europejskiej Nagrody Filmowej dla najlepszego kompozytora za muzykę do filmu Dni zaćmienia (1988) Aleksandra Sokurowa[2][3]. Za film ten był również nominowany do rosyjskiej nagrody Nika.
W 1988 roku ukończył konserwatorium w klasie kompozycji[4]. Wpływ na jego twórczość wywarli Aleksandr Skriabin i Erik Satie. W latach 1988–1991 Chanon skomponował muzykę do trzech filmów, występował w telewizji z koncertami oraz udzielał prasie wywiadów.
Chanon jest autorem popularnej muzyki do baletu jednoaktowego Sriednij duet (Средний дуэт), będącego pierwszą częścią utworu Sriedniaja simfonija (Средняя симфония, 1990). Balet był wystawiany w Teatrze Marińskim (1998), Teatrze Bolszoj[5] i przez Nowy Jork City-Balet (2006)[6]. Jako utwór koncertowy Sriednij duet jest wykonywany przez solistów baletów rosyjskich z naruszeniem praw autorskich Chanona[5]. W 2000 został nominowany do nagrody Złotej Maski[7].
Jurij Chanon jest również pisarzem, malarzem, filozofem, pianistą i botanikiem. Jako pisarz działa od 1983 roku. W 1993 roku przez pół roku publikował cykl artykułów Tuskłyje biesiedy (Тусклые беседы). W 1996 roku wydał powieść biograficzną Skriabin kak lico (Скрябин как лицо)[8]. W 2010 wyszła praca z historii muzyki: Erik Satie, Jurij Chanon. Wospominanija zadnim czisłom (Эрик Сати, Юрий Ханон. Воспоминания задним числом).
W latach 1988–1991 Chanon pracował w kinematografii, pisząc muzykę do filmów:
Film Dni zaćmienia w 1988 został wyróżniony pierwszą Europejską Nagrodą Filmową za najlepszą muzykę[9].
Jako eseista i beletrysta Jurij Chanon pracuje od 1983 roku. Większość utworów zostawia u siebie w biurku. W 1993 roku Chanon opublikował cykl (ponad 20) artykułów "Mętne rozmowy", gdzie w formie sarkastycznej zapoznał czytelników z podstawami estetyki (gazeta "Siegodnia", Sankt Petersburg, kwiecień-listopad). Po pół roku autor przerwał ich publikację.
Z większych utworów znana jest powieść memuarystyczna "Skriabin jako twarz" (rok 1995) – licząca około 700 stron praca, powstała jako elitarny przedmiot sztuki produkcji książkowej. Część nakładu została wydana w oprawie skórzanej według technologii XIX wieku[10]. W powieści są przedstawione osobiste wspomnienia autora, który od ponad dwudziestu lat blisko znał wielkiego kompozytora rosyjskiego Aleksandra Skriabina[11].
W 2010 roku została opublikowana inna praca fundamentalna z historii muzyki: "Erik Satie, Jurij Chanon. Wspomnienia po pewnym czasie". Ta bardzo gruba książka zawiera wszystkie utwory literacki Erika Satie`go, prawie wszystkie jego listy i całe jego życie. To jest pierwsza książka Satie'go i o Satie w języku rosyjskim[12].
W 2013 wydanie «Centrum Muzyki Median» i «Liki Rossii» (St. Petersburg) opublikowało książkę Jurija Chanona: «Alfonse, który nie istnieje». To pierwsza książka Alphonse Allaisa w języku rosyjskim[13]. Zawiera dwie kolekcje Alphonse Allais: «Nie jesteśmy wołów» («On n'est pas des bœufs») i «Dwa i dwa to pięć» («Deux et deux font cinq»), a mikro kolekcja «Trzy buty» i dwa wielkie prefaces: «Alphonse, który istniał» i «Alphonse, który nie istniał». Rosyjski tekst książki należy w całości do Jurija Khanona.
Wstawiam tę książkę ... w tej książce, powtarzam, wszystko ...
- wszystko, co do tej pory wiedziałem o głupocie
- i niezadowolenie ducha ... twoje, madame, proszę pana, a nawet tęsknić.
- A ja prosiłbym wszystkich, aby się nie martwili.
- Ponieważ jest już za późno na martwienie się...[14]
«...Chociaż Khanon nazywa Satie i Skryabina swoimi nauczycielami, to nie jest to muzyka tych kompozytorów, która go przyciąga, ale ich skłonność do łączenia — niektórzy twierdzą, że podporządkowują się — ich muzyka do idea. Według Khanona kompozytor jest ideologiem w odniesieniu do swojego materiału muzycznego. Elementy gry (zarówno semantyczny i fonetyczny), paradoks, absurd i nonsens (werbalna inwersja i inventja, pseudo-cytat i limeryk) wszystkie nadają estetyce Khanona chęć oburzenia słuchacza...»[10]
- — (Liudmila Kovnatskaya , Grove’s Dictionary of Music & Musicians)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.