Loading AI tools
walijski rugbysta i lekkoatleta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kenneth Jeffrey „Ken” Jones OBE (ur. 30 grudnia 1921 w Blaenavon, zm. 18 kwietnia 2006 w Newport) – walijski rugbysta, reprezentant kraju i lekkoatleta (sprinter), wicemistrz olimpijski z 1948, działacz sportowy.
Data i miejsce urodzenia |
30 grudnia 1921 | ||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 kwietnia 2006 | ||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
180 cm | ||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kariera seniorska | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||
|
Karierę sportową rozpoczął w 1945 roku podczas służby w RAF w Indiach, a jego pierwszym sukcesem było zwycięstwo w All-Indian Games. Był następnie siedemnastokrotnym lekkoatletycznym mistrzem Walii, w siedmiu edycjach wygrywając oba biegi sprinterskie, dodatkowo w 1949 roku triumfując także w konkursie skoku w dal[1][2].
Na igrzyskach olimpijskich w 1948 w Londynie zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (sztafeta brytyjska biegła w składzie: John Archer, Jack Gregory, Alastair McCorquodale i Jones) – po dyskwalifikacji reprezentacji USA Brytyjczykom przyznano złoty medal, jednak po trzech dniach tę decyzję cofnięto. Startował również w biegu na 100 metrów, w którym odpadł w półfinale[1].
Również na mistrzostwach Europy w 1954 w Bernie zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Kenneth Box, George Ellis, Jones i Brian Shenton), a w biegu na 100 metrów odpadł w półfinale[3][2][1].
Jako reprezentant Walii zdobył brązowy medal w biegu na 220 jardów na Igrzyskach Imperium Brytyjskiego i Wspólnoty Brytyjskiej w 1954 w Vancouver, a w biegu na 100 jardów zajął 6. miejsce[4][2][1].
Po epizodach w klubach Blaenavon RFC i Pontypool RFC w 1946 roku związał się z Newport RFC, w którym występował do zakończenia kariery w roku 1958. W jego barwach zagrał wówczas w 294 spotkaniach zdobywając 443 punkty, w dwóch sezonach pełniąc rolę kapitana. Dodatkowo pięciokrotnie zagrał dla Barbarians, a w sezonie 1948/49 zaliczył mecz dla Leicester[5][6][7][2][1].
Grał jako prawy skrzydłowy. W walijskiej reprezentacji, także jako kapitan, rozegrał w latach 1947–1957 łącznie czterdzieści cztery testmecze[8], a wynik ten został pobity dopiero dwie dekady później przez Garetha Edwardsa[1][9]. Walijczycy sześciokrotnie zwyciężali wówczas w Pucharze Pięciu Narodów (trzykrotnie samodzielnie), w dwóch edycjach zdobywając dodatkowo Wielkiego Szlema, a Jones w 1953 roku zdobył przyłożenie dające zwycięstwo nad All Blacks[2][1].
Wziął udział w tournée British and Irish Lions w 1950, podczas którego zagrał w siedemnastu spotkaniach, w tym w trzech testmeczach, zdobywając łącznie szesnaście przyłożeń[8][10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.