Kolumbijska Partia Liberalna

Kolumbijska Partia Liberalna (hiszp. Partido Liberal Colombiano) – partia polityczna założona w 1848 r. w Kolumbii. Ze względu na prezentowany przez tę partię program jest ona zaliczana do partii socjaldemokratycznych. Wspólnie z Kolumbijską Partią Konserwatywną rządziła 50 lat. Obecnie przewodniczącym partii jest Cesar Gaviria Trujillo. Obecnie jest najliczniejszym ugrupowaniem w izbie reprezentantów i tworzy rząd współpracujący z lewicowym prezydentem Gustavo Petro.^[1]

Kolumbijska Partia Liberalna

Partido Liberal Colombiano

Państwo	Kolumbia
Lider	Rafael Pardo Rueda
Data założenia	16 lipca 1848
Adres siedziby	Bogotá, Kolumbia
Ideologia polityczna	socjaldemokracja, liberalizm
Poglądy gospodarcze	socjalliberalizm
Członkostwo międzynarodowe	Międzynarodówka Socjalistyczna
Młodzieżówka	Organización Nacional de Juventudes Liberales (ONJL)
Barwy	czerwony
Obecni posłowie	32/188
Obecni senatorowie	14/108
Strona internetowa

Okres walk wewnętrznych

Osobny artykuł: La Violencia.

W dniu 9 kwietnia 1948 roku na inauguracyjnym posiedzeniu Organizacji Państw Amerykańskich w stolicy kraju, zamordowany został jeden z liderów liberałów, Jorge Eliécer Gaitán. Morderstwo to doprowadziło do wybuchu zamieszek zwanych jako bogotazo. Konserwatywny rząd prezydenta Laureano Gómeza rozpoczął przeciwko liberałom represje które zmieniły się w wojnę domową w której z liberalnymi i komunistycznymi partyzantami starły się milicje konserwatywne^[2].

Scena polityczna

Proces demokratyzacji Kolumbii rozpoczął się w 1958 r. po upadku reżimu wojskowego. Wtedy też ukształtowała się scena polityczna, która została zdominowana przez dwie partie polityczne:

• Kolumbijska Partia Liberalna,
• Kolumbijska Partia Konserwatywna

Obie te partie stworzyły razem Front Narodowy, który stał się platformą do rozstrzygania konfliktów politycznych. W miejsce dotychczasowego reżimu powstał rządzący Front Narodowy do 1978 roku, który nie dopuszczał do wyborów innych partii oprócz liberałów i konserwatystów^[3]. Taki układ doprowadził do zamrożenia sceny politycznej, gdyż partie umawiały się między sobą w zakresie obsadzania stanowisk, prowadzenia wspólnej polityki (kooperacja zamiast rywalizacji). Od połowy lat `70 coraz większe poparcie zaczęły zyskiwać inne partie.

Układ dwupartyjny w Kolumbii charakteryzował się swoistymi cechami, które nie do końca kojarzą się z klasyczną rywalizacją dwupartyjną. Jedna z partii wyraźnie dominowała w polityce kraju (Partia Liberalna) a mniejszej nigdy nie udało się zdystansować rywala (Partia Konserwatywna) jeżeli chodzi o siłę parlamentarną. Jest więc wyraźnie zaznaczona asymetria siły i wpływów. Nie występowała regularna alternacja władzy między partiami a dość częstym przypadkiem było tworzenie przez obie partie gabinetów koalicyjnych. Obie partie są wewnętrznie podzielone i niezdyscyplinowane, co czasem utrudnia pracę prezydenta, który nie był pewny poparcia dla swojej polityki.

W wyborach z 2006 roku Liberałowie chociaż mieli najwięcej miejsc w izbie niższej i zaledwie o 4 i 2 mniej niż wyprzedzające ich partie w Senacie to byli zmuszeni przejść do opozycji wobec prezydenckiej Społecznej Partią Jedności Narodowej, Kolumbijskiej Partii Konserwatywnej i Radykalnej Zmiany. Wybory z roku 2010 tylko powiększyły przewagę sił prezydenckich (najwięcej miejsc w Izbie Reprezentantów – SPJN, drudzy konserwatyści, trzeci liberałowie a w senacie zwycięstwo konserwatystów przed SPJN i liberałami). Obecnie Liberałowie nie wchodzą w skład rządzącej koalicji.

Założenia programowe

• poszanowanie godności ludzkiej i praw osobistych, ekonomicznych i politycznych,
• państwo i gospodarka mają za zadanie służyć wszystkim ludziom, gdyż rozwój gospodarczy jest zasługą wszystkich obywateli,
• racjonalizacja kosztów ponoszonych przez gospodarstwa domowe,
• popieranie rozwoju miast i wsi, industrializacji,
• popieranie rozwoju, nauki, badań, technologii, itd.,
• rozwiązywanie konfliktów, także tych etnicznych poprzez porozumienia,
• wspieranie dążenia osób młodych do uczestnictwa w życiu publicznym i politycznym.
• tolerancja,

Wybór lidera

Narodowy Kongres Partii składający się przedstawicieli partii w regionach desygnuje ze swojego grona 10 członków “elektorów”, którzy wybierają z wcześniej zaproponowanych kandydatów Dyrektora Partii na szczeblu narodowym oraz Przedstawicielstwo partii.

Źródła finansowania

• budżet państwa (do 20% ogólnych dochodów partii za każdego kandydata startującego w kampanii),
• osoby fizyczne,
• osoby prawne,
• działalność własna,
• kredyty bankowe na finansowanie działalności.

Przynależność do organizacji

• Międzynarodówka Socjalistyczna,
• Konferencja Partii Politycznych Ameryki Łacińskiej i Karaibów,