Korozja elektrochemiczna
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Korozja elektrochemiczna – korozja metali spowodowana procesami elektrochemicznymi, zachodząca wskutek występowania różnych potencjałów na powierzchni korodującego obiektu znajdującego się w środowisku elektrolitu. W takiej sytuacji powstają ogniwa korozyjne, w których fragmenty powierzchni metalu o niższym potencjale są anodami – zachodzi na nich utlenianie metalu, przechodzącego do roztworu. Na katodach ogniw korozyjnych zachodzą reakcje redukcji tak zwanego depolaryzatora, którym jest często cząsteczkowy tlen z powietrza (depolaryzacja tlenowa) lub jony wodorowe (depolaryzacja wodorowa) ulegające redukcji do wodoru gazowego[1][2][3][4].
Różnice między potencjałami poszczególnych fragmentów korodującej powierzchni mogą być związane z różnicami[4][5][6]:
- chemicznego składu stopu
- zagęszczenia i rodzaju defektów sieci krystalicznej stopu (naprężenia wewnętrzne)
- wielkości i rodzaju naprężeń spowodowanych zewnętrznym obciążeniem
- chemicznego składu elektrolitu (np. stopnia napowietrzenia i zasolenia wody gruntowej).
W wielu przypadkach kierunek przemian i ich szybkość zależą również od innych czynników, na przykład oddziaływań fizycznych (m.in. zewnętrznego pola elektrycznego, promieniowania) lub mikrobiologicznych.