Lenno

Lenno (łac. feudum) – w ustroju lennym majątek będący przedmiotem kontraktu lennego, czyli nadawany przez seniora wasalowi w użytkowanie i pobieranie części pożytków w zamian za wsparcie militarne lub finansowe. Później przez lenno rozumiano całość stosunków pomiędzy seniorem a wasalem typowych dla feudalizmu. W Europie instytucja ta wywodzi się z połączenia wczesnośredniowiecznych beneficjum i komendacji[1].

Ten artykuł dotyczy średniowiecznej formy własności. Zobacz też: Lenno – miejscowość we Włoszech.

Czeskie léno, dolnoniemiecki len czy polskie lenno wywodzą się od wyrazu Lehen występującego zarówno w języku staro-wysoko niemieckim jak i w języku niemieckim a oznaczającego pierwotnie dzierżawę ziemi[2]. Przedmiotem lenna była z reguły nieruchomość, choć także urząd lub renta feudalna.