Lomatia tasmanica
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Lomatia tasmanica – gatunek z rodziny srebrnikowatych (Proteaceae). Odkryty został przez australijskiego przyrodnika – Charlesa "Deny'ego" Kinga w maju 1934 koło New Harbour Range w południowo-zachodniej Tasmanii. Stanowisko to zaginęło[4] i dopiero w 1965 potomkowie Kinga odnaleźli nowe okazy rosnące 5 km dalej na zachód od pierwotnego stanowiska[4][5]. Roślina opisana została jako nowy gatunek w 1967 przez Winifreda Curtisa. Nie odnaleziono innych stanowisk gatunku i w naturze znany jest on tylko z 400–500 krzewów i drzewek. Roślina jest triploidem – nie wytwarza owoców i nasion. W efekcie wszystkie znane egzemplarze gatunku są rametami (fragmentami) jednego organizmu (genetu) rozmnażającego się wyłącznie wegetatywnie (klonalnie). Na podstawie śladu kopalnego tej rośliny pochodzącego sprzed 43 600 lat – jest ona uznawana za jedną z najstarszych znanych i żyjących z pokolenia na pokolenie roślin.
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadklasa | |||
Klasa | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Lomatia tasmanica | ||
Nazwa systematyczna | |||
Lomatia tasmanica W.M.Curtis Stud. Fl. Tasman. 3: 651 1967[3] | |||
|