![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fb/Louis_Pierre_%25C3%2589douard%252C_Baron_Bignon.png/640px-Louis_Pierre_%25C3%2589douard%252C_Baron_Bignon.png&w=640&q=50)
Louis Pierre Édouard Bignon
polityk francuski / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Louis Pierre Édouard, baron Bignon (ur. 3 stycznia 1771 w La Mailleraye-sur-Seine, zm. 6 stycznia 1841 w Paryżu) – francuski dyplomata i historyk, par Francji od 1837.
Ten artykuł od 2010-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
![]() | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data śmierci | |||
Rezydent Francuski w Księstwie Warszawskim | |||
Okres |
od 1811 | ||
Minister Spraw Zagranicznych | |||
Okres |
od 1 sierpnia 1830 | ||
Odznaczenia | |||
![]() ![]() ![]() | |||
| |||
|
Od 1797 we francuskiej służbie dyplomatycznej. Sekretarz poselstw francuskich w Szwajcarii i od 1798 w Republice Cisalpińskiej. Od 1799 w poselstwie francuskim w Berlinie. Od 1804 francuski Chargé d’affaires w Królestwie Prus. Jako minister pełnomocny w Kassel, wziął aktywny udział w tworzeniu Związku Reńskiego. Po klęsce Prus w 1806 mianowany administratorem pruskich finansów publicznych, podobną funkcję sprawował po klęsce Austrii w 1809. W 1811 i w 1813 rezydent francuski w Księstwie Warszawskim, w 1812 rezydent francuski przy Komisji Rządu Tymczasowego Wielkiego Księstwa Litewskiego.
W czasie 100 dni Napoleona, po klęsce Napoleona I w bitwie pod Waterloo pełnił przez krótki czas urząd francuskiego ministra spraw zagranicznych. 3 lipca 1815 oficjalnie poddał Paryż wojskom koalicji antynapoleońskiej.
Był wielokrotnie wybierany do Izby Deputowanych (w latach 1817, 1820, 1822, 1827 i w 1830). W parlamencie dał się poznać jako jeden z najzagorzalszych przeciwników Restauracji. W czasie rewolucji lipcowej, został 1 sierpnia 1830 mianowany tymczasowym ministrem spraw zagranicznych Francji. W rządzie Ludwika Filipa I był ministrem bez teki, który to urząd złożył 27 października tego roku.
Ponownie wybrany deputowanym w 1831 i 1834. Był przeciwnikiem oddania Belgii w strefę wpływów Wielkiej Brytanii. Wielokrotnie przemawiał w obronie Polski. Po upadku powstania listopadowego, wystosował w 1833 specjalny adres, w którym domagał się złożenia dowodów uznania Polakom jako herosom znad Wisły.
W 1804 został Kawalerem, w 1823 Komandorem, a w 1838 Wielkim Oficerem Legii Honorowej.