Luigi Snozzi
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Luigi Snozzi (ur. 29 lipca 1932 w Mendrisio, zm. 29 grudnia 2020 w Minusio[1]) – szwajcarski architekt, w 1985 laureat Nagrody Beton 85, w 1993 laureat Nagrody Beton 93, Nagrody Wakkera (Monte Carasso) i Nagrody Prince of Wales in Urban Design Uniwersytetu Harvard, a w 2003 Nagrody Wakkera (Sursee).
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Narodowość |
szwajcarska | ||
Praca | |||
Styl | |||
|
Doktor honoris causa Uniwersytetu w Bukareszcie (2005), Wydziału Architektury Uniwersytetu w Sassari (2007) i Politechniki Federalnej ETHZ w Zurychu (2007).
Przedstawiciel neomodernistycznego minimalizmu w architekturze, koncentrujący się na jak najmniejszym niszczeniu miejsca interwencji architekta przez maksymalne wykorzystanie nie tylko zalet, lecz przede wszystkim, wad każdego miejsca. Jeden z czterech architektów tesyńskich określanych mianem „czterech muszkieterów” (Snozzi, Vacchini, Galfetti i Botta), współtworzących fenomen w architekturze europejskiej końca XX wieku, zwany „szkołą tesyńską”.