Loading AI tools
pismo Jeana Jacques’a Rousseau Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nowa Heloiza (pełny tytuł: Julia, Nowa Heloiza, listy dwojga kochanków, mieszkańców małego miasteczka u stóp Alp) – powieść epistolograficzna napisana przez Jeana Jacques’a Rousseau w 1761 roku.
Zalicza się do prozy sentymentalnej. Opisuje nieszczęśliwą miłość skromnego nauczyciela i jego arystokratycznej uczennicy z Clarens (koło Montreux) w Szwajcarii.
Utwór umieszczony został w index librorum prohibitorum dekretem z 1806 roku[1].
Utwór składa się z listów kochanków ułożonych w sześć części i dzięki tej korespondencji obserwujemy stopniowy rozwój uczuć, niezachwianych nawet przez wymuszone małżeństwo Julii z bogatym i szlachetnym baronem de Wolmar. Julia i Saint-Preux zdają sobie sprawę, że ich uczucie nie może się spełnić, toteż starają się walczyć z tą zakazaną miłością. Nie chcą się spotykać, chociaż bardzo za sobą tęsknią. Nie chcą do siebie pisać listów, chociaż jest to istotą ich życia. Żałują, że się poznali, lecz nie są w stanie wyobrazić sobie, że mogliby się nigdy w życiu nie spotkać. Ich los był dla Rousseau pretekstem do gwałtownej krytyki cywilizacji.
Powieść nawiązuje do historii filozofa Abelarda i jego uczennicy Heloizy z wieków średnich (stąd tytuł). Jednakże w Nowej Heloizie Jeana Jacques’a Rousseau miłość między dwojgiem kochanków ma postać platoniczną. Nowa Heloiza w XVIII wieku była nazwana „Biblią zakochanych”.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.