Loading AI tools
album The Beatles Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Please Please Me – debiutancki album studyjny brytyjskiego zespołu rockowego The Beatles, wydany 22 marca 1963 w Wielkiej Brytanii. Płyta trafiła na rynek w pośpiechu, aby pomnożyć sukces singli „Please Please Me”[14] i „Love Me Do”. Na płycie znalazło się czternaście utworów, w tym osiem napisanych przez duet Lennon/McCartney.
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
The Beatles | ||||
Wydany |
22 marca 1963 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
11 września, 26 listopada 1962, 11, 20 lutego 1963 | |||
Gatunek | ||||
Długość |
32:45 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent | ||||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
|
Ponieważ płyta musiała zawierać czternaście utworów (normą dla dwunastocalowych winylowych popowych albumów w 1963 było siedem utworów na każdej stronie) dziesięć ścieżek musiało zostać dogranych do czterech utworów z pierwszych dwóch singli nagranych i wydanych wcześniej. W tym celu w poniedziałek 11 lutego 1963 roku o 10 rano w studiu przy Abbey Road Beatlesi i George Martin zaczęli coś, co w istocie było występem na żywo. Nagranie zakończyli po 9 godzinach i 45 minutach[15]. W ciągu trzech sesji (każdej trwającej w przybliżeniu trzy godziny) stworzyli album oddający prawdziwego ducha zespołu grającego niegdyś w Cavern Club, chociaż później powstało kilka dubli i zmian[16]. George Martin początkowo rozważał nagranie Please Please Me na żywo w Cavern, przed publicznością[17][18] i odwiedził liverpoolski klub, żeby doświadczyć fenomenu Beatlemanii na własnej skórze[19][20]. Ale ponieważ czas gonił, postanowił przenieść nagranie albumu do studia Abbey Road i nagrać go właściwie na żywo. Martin powiedział: „To było bezpośrednie odegranie ich scenicznego repertuaru – mniej więcej transmisja radiowa.”[21]
Dzień skończył się nagraniem covera „Twist and Shout”, który zostawiono na sam koniec, ponieważ John Lennon złapał przeziębienie i Martin obawiał się, że nadwyrężający gardło wokal zniszczy jego głos. Ten występ, okrzyknięty mianem klasycznego, skłonił Martina do powiedzenia: „Nie wiem jak oni to robili. Nagrywaliśmy cały dzień, ale im dłużej to trwało, tym lepiej im szło.”[16]
Piosenka „Hold Me Tight” została nagrana podczas sesji, ale ponieważ była „nadwyżką” nie znalazła się na płycie[16]. „Hold Me Tight” została nagrana ponownie 12 września 1963, na albumie With The Beatles[22].
Cały dzień sesji nagraniowej kosztował około 400 funtów[23]. George Martin powiedział: „To nie było dużo pieniędzy dla Parlophone. Sam pracowałem z rocznym budżetem 55 000 funtów[24].” Ta kwota jednakże musiała pokryć koszty wszystkich artystów na liście Martina.
W ramach kontraktu z Musicans’ Union każdy z Beatlesów otrzymał siedem funtów i dziesięć szylingów za każde trzy godziny sesji, które punktualnie zrobili[25]. Martin rozważał nazwanie albumu Off The Beatle Track, zanim został wydany przez Parlophone jako Please Please Me[26].
Please Please Me została nagrana na dwuścieżkowym magnetofonie szpulowym, większość instrumentów na jednej ścieżce, wokal na drugiej, pozwalając na uzyskanie lepszej równowagi pomiędzy obiema na ostatecznej, półcalowej taśmie mono[27]. Miks stereo został zrobiony później, z jedną ścieżką na lewym kanale, drugą na prawym i warstwą odbijającą dźwięk dla lepszego wymieszania dwóch ścieżek. To była zwyczajowa praktyka nagrywania na konsolach stereo, ale tworzyła dramatyczny efekt słuchana w słuchawkach.
George Martin, miłośnik londyńskiego zoo, sądził, że ustawienie Beatlesów na tle działu owadów może być dobrą reklamą dla ogrodu zoologicznego. Jednak londyńskie Stowarzyszenie Zoologiczne odrzuciło ofertę Martina i w zamian Angus McBean wysunął propozycję zrobienia fotografii w typowym kolorze, przedstawiającej grupę patrzącą w dół z balkonu w głównej siedzibie EMI w Londynie[26]. Martin miał później napisać: „Zatrudniliśmy legendarnego fotografa Angusa McBeana i bingo, przyszedł i zrobił to tam i w ten sposób. To stało się niesamowicie szybko, jak muzyka. Później jednakże własna kreatywność Beatlesów wysunęła się naprzód.”[28] W 1969 Beatlesi poprosili McBeana, żeby powtórzył to ujęcie dla (niezrealizowanego) projektu Get Back, co w 1973 roku zostało wykorzystane dla dwóch retrospektywnych albumów: The Beatles 1962–1966 i The Beatles 1967–1970.
Pierwsze wydanie płyty było jedynym albumem Beatlesów, który miał złoto-czarną etykietę Parlophone (złote napisy na czarnym tle). Wersja mono bardzo poszukiwana przez kolekcjonerów, wersja stereo nawet jeszcze bardziej. Następna etykieta Please Please Me była żółto-czarną etykietą Parlophone (czarną z żółtymi napisami). Późniejsze etykiety były zwykle czarne ze srebrnymi napisami i na każdej znajdowało się jedno lub dwa loga EMI.
Please Please me została wydana jako płyta długogrająca (LP) przez Parlophone 22 marca 1963 roku i pozostała w sprzedaży aż do dnia dzisiejszego[potrzebny przypis].
Formaty wydania:
W USA większość utworów z Please Please Me wypuszczono na płycie wydawnictwa Vee-Jay Records, Introducing The Beatles w 1964, a następnie na The Early Beatles wydawnictwa Capitol Records w 1965. Nieoczekiwanie sama Please Please Me nie została wydana w Stanach Zjednoczonych dopóki katalog albumów Beatlesów nie został znormalizowany w późnych latach 80.
W Nowej Zelandii album pojawił się najpierw tylko w mono z czarną etykietą Parlophone. W 1964 roku etykietę zmieniono na niebieską, ale nadal była to wersja mono. Ze względu na stałe zainteresowanie płytą, wydano ją w końcu na stereo najpierw przez World Record Club, a następnie już z niebieską etykietą Parlophone.
Please Please Me została oficjalnie wydana na CD 26 lutego 1987 roku, razem z trzema innymi albumami Beatlesów (With the Beatles, A Hard Day’s Night i Beatles for Sale), wszystkie jedynie w wersji mono.
9 września 2009 album został zremasterowany i ponownie wydany na CD w stereo wraz z resztą oryginalnych studyjnych albumów The Beatles. To wydanie zastąpiło wydanie z 1987 roku. Wersja zremasterowana mono była dostępna w limitowanej edycji zestawu The Beatles in Mono.
Jak na debiutancki album, Please Please Me spisał się bardzo dobrze – uzyskał uznanie wśród większości krytyków i magazynów muzycznych, a także odniósł sukces komercyjny.
Album Please Please Me dostał się na szczyt brytyjskiej listy przebojów w maju 1963 i został tam przez trzydzieści tygodni, zastąpiony drugim albumem Beatlesów – With The Beatles. To było spore zaskoczenie, ponieważ w tamtych czasach listy najchętniej kupowanych płyt były często zdominowane przez ściężki dźwiękowe z filmów.
Rolling Stone okrzyknął Beatlesów „samowystarczalnym rockowym zespołem, piszącym własne przeboje i grającym na swoich własnych instrumentach”[29]. W 2003 roku magazyn umieścił album na trzydziestym dziewiątym miejscu w rankingu 500 najlepszych albumów wszech czasów[30]. Była sklasyfikowana jako pierwsza spośród wczesnych płyt Beatlesów i szósta spośród wszystkich albumów Beatlesów. Wyprzedziły ją: Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, Revolver, Rubber Soul, The Beatles (White Album) i Abbey Road. Rolling Stone umieścił również dwie piosenki z albumu na liście Pięciuset Najlepszych Piosenek Wszech Czasów: #139 „I Saw Her Standing There” i #184 „Please Please Me”.
Cytując AllMusic: „dziesiątki lat po wypuszczeniu płyta ciągle brzmi świeżo”, covery są „imponujące”, a oryginalne nagrania „zadziwiające”[3].
Wszystkie utwory napisane przez Paula McCartneya i Johna Lennona, z wyjątkiem zaznaczonych. Znany podpis Lennon/McCartney pojawił się na drugim albumie With the Beatles.
1. | „I Saw Her Standing There” | 2:55 |
2. | „Misery” | 1:50 |
3. | „Anna (Go to Him)” (Arthur Alexander) | 2:57 |
4. | „Chains” (Gerry Goffin, Carole King) | 2:26 |
5. | „Boys” (Luther Dixon, Wes Farrell) | 2:27 |
6. | „Ask Me Why” | 2:27 |
7. | „Please Please Me” | 2:03 |
|
17:05 | |
1. | „Love Me Do” | 2:22 |
2. | „P.S. I Love You” | 2:05 |
3. | „Baby It’s You” (Mack David, Barney Williams, Burt Bacharach) | 2:38 |
4. | „Do You Want to Know a Secret” | 1:59 |
5. | „A Taste of Honey” (Bobby Scott, Ric Marlow) | 2:05 |
6. | „There’s a Place” | 1:52 |
7. | „Twist and Shout” (Phil Medley, Bert Russell) | 2:33 |
|
15:34 | |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.