Podolska Brygada Kawalerii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Podolska Brygada Kawalerii (Podol. BK) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego II RP.
Historia | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rozformowanie | |||
Tradycje | |||
Rodowód | |||
Dowódcy | |||
Ostatni |
płk dypl. Leon Strzelecki | ||
Działania zbrojne | |||
kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą (9–18 IX 1939) bój pod Uniejowem (9–11 IX 1939) bój pod Ozorkowem (11–12 IX 1939) bój pod Górkami (17 IX 1939) bój pod Sierakowem i Laskami (19 IX 1939) | |||
Organizacja | |||
Dyslokacja | |||
Rodzaj sił zbrojnych | |||
Rodzaj wojsk | |||
Podległość | |||
|
W 1924 VI Brygada Jazdy przeformowana została w 6 Samodzielną Brygadę Kawalerii. Minister spraw wojskowych rozkazem Dep. Dow. Og. 1820. Org. Tj. nadał z dniem 1 kwietnia 1937 dotychczasowej 6 SBK nazwę „Podolska Brygada Kawalerii”[1].
W czasie kampanii wrześniowej brygada walczyła w składzie Armii „Poznań”. Przetransportowana koleją, osłaniała Poznań od zachodu. W pierwszej fazie bitwy nad Bzurą w składzie Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Grzmota-Skotnickiego uderzała na Uniejów i Wartkowice, następnie walczyła pod Ozorkowem. W składzie grupy operacyjnej gen. Abrahama pomaszerowała przez Puszczę Kampinoską do Warszawy. Do końca działań broniła stolicy[2].
Tradycje Podolskiej BK kultywowała 6 Brygada Kawalerii Pancernej ze Stargardu.