Psarskie (powiat śremski)
wieś w województwie wielkopolskim, powiecie śremskim / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Psarskie – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie śremskim, w gminie Śrem. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa poznańskiego.
wieś | |||
Aleja Platanowa | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Powiat | |||
Gmina | |||
Wysokość |
80 m n.p.m. | ||
Liczba ludności (2021) |
2356 | ||
Strefa numeracyjna |
61 | ||
Kod pocztowy |
63-100[1] | ||
Tablice rejestracyjne |
PSE | ||
SIMC |
0596576 | ||
52°05′57″N 16°59′39″E[2] | |||
|
Wieś położona na lewym brzegu Warty, sąsiadująca od zachodu ze Śremem przy drodze wojewódzkiej nr 310 (Śrem – Czempiń – Głuchowo). We wsi znajduje się skrzyżowanie z drogą powiatową nr 4062 do Iłówca przez Brodnicę[3]. Komunikację ze wsi do Śremu zapewnia komunikacja gminna (linia 8,10 i 12)[4].
W 1279 roku Psarskie pierwszy raz zaistniało w dokumentach księcia Przemysła II jako własność rycerska komesa Borka z Sierakowa. W późniejszych wiekach wieś pozostawała w rękach różnych rodów, wśród nich byli Psarscy, Szamarzewscy, Gliszczyńscy oraz Kołaczkowscy. W 1781 majątek kupił Józef Wybicki. Właścicielami od 1793 byli Platerowie, Raczyńscy, Grodziccy i Szołdrscy. Ostatnim właścicielem przed wybuchem II wojny światowej był August Zaleski – minister spraw zagranicznych II RP, prezydent RP na emigracji w Anglii[5].
Zabytkami chronionymi prawem są[6][5]:
- Park krajobrazowy – z końca XVIII wieku o powierzchni 5,85 ha, a w nim m.in. dęby szypułkowe o obwodzie 645 cm i 440 cm, kasztanowiec o obwodzie 514 cm, lipy, graby, oraz cis ukształtowany w formie altany.
- Pałac – z 1867, rozbudowany w 1900, w stylu neogotyckim, obecnie od 1971 mieści się w nim Państwowy Dom Pomocy dla Dorosłych.
Atrakcją wsi jest także:
- Aleja drzew (ul. Platanowa) – prowadzi od pałacu do drogi wojewódzkiej nr 310, złożona z 90 klonów zwyczajnych, 27 platanów zachodnich i 15 jesionów wyniosłych o obwodzie 120–250 cm, uznana za pomnik przyrody.
- Figura Najświętszego Serca Jezusa z 1884 przy drodze do Góry, znajduje się w gminnej ewidencji zabytków[7].
Świątkami przydrożnymi we wsi jest również figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z 1919 przy skrzyżowaniu ulic Zachodniej i Owocowej oraz figura Matki Boskiej Różańcowej w narożniku pałacu[8].