Puszcza Karpacka
ciąg kompleksów leśnych wzdłuż południowej granicy Polski na obszarze Karpat i Pogórza Karpackiego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Puszcza Karpacka – rozległy kompleks leśny na obszarze południowej Polski, od Beskidu Śląskiego do Bieszczadów[1], na styku Karpat Wschodnich i Zachodnich[2]. Pierwotnie rozciągała się na terenie całych Karpat, z wyjątkiem najwyższych partii Tatr, Bieszczadów oraz Babiej Góry, dzieląc się na wiele mniejszych puszcz, których nazwy nie utrwaliły się, a były związane z poszczególnymi pasmami górskimi[3]. Obecnie tereny leśne są silnie zredukowane poprzez XIX-wieczne i wcześniejsze wylesianie pod uprawy rolne i, poza niewielkimi obszarami ochrony, użytkowane są gospodarczo. Wskutek wielowiekowej rabunkowej gospodarki leśnej skład gatunkowy drzewostanów odbiega od naturalnego, z dominującym udziałem świerka, buka i jodły[3].
Ten artykuł od 2023-03 może zawierać nierzetelne źródła. |
Państwo | |
---|---|
Powierzchnia |
ok. 313 tys. ha[1] |
49°20′02,66″N 20°57′13,23″E |
Ciągłość leśna na fragmentach tego obszaru jest wykazywana od 1780 r., las składa się z bukowo-jodłowo-jaworowo-grabowych starodrzewi. Po II wojnie światowej obszar wysiedlono w znacznej mierze w związku z akcją „Wisła”. Od tamtego czasu na nieużytkach rolnych prowadzono intensywne zalesianie sosną do celów gospodarczych, jednak bez naruszania ciągłości starodrzewów[2]. Część terenów puszczy objęto ochroną m.in. poprzez utworzenie parków narodowych: Babiogórskiego, Bieszczadzkiego, Gorczańskiego, Pienińskiego i Tatrzańskiego[1].
Puszcza Karpacka stanowi ważną ostoję dla wielu rzadkich i chronionych gatunków zwierząt – żyją tu: niedźwiedź brunatny, ryś, żbik[1], wilk, orzeł przedni, orlik krzykliwy[2], żubr oraz wąż Eskulapa[1], z ptaków – bocian czarny i puchacz. Bogactwo gatunków łownych (jeleń, dzik).
Puszcza Karpacka stanowi zaplecze surowcowe dla przemysłu drzewnego[2] (pozyskiwanie grubizny, produkcja węgla drzewnego).