Loading AI tools
polityk francuski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
René Pleven (ur. 15 kwietnia 1901 w Rennes, zm. 13 stycznia 1993 w Paryżu) – francuski polityk.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Premier Francji | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Henri Queuille |
Premier Francji | |
Okres |
od 11 sierpnia 1951 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
Henri Queuille |
Następca | |
Minister finansów Francji | |
Okres |
od 16 listopada 1944 |
Poprzednik |
Aimé Lepercq |
Następca |
André Philip |
Minister spraw zagranicznych Francji | |
Okres | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister sprawiedliwości Francji | |
Okres |
od 22 czerwca 1969 |
Poprzednik |
Jean-Marcel Jeanneney |
Następca | |
Odznaczenia | |
Jego ojcem był pułkownik Jules Pleven, wykładowca na École spéciale militaire de Saint-Cyr[1]. Wykształcenie zdobywał w liceach w Rennes i Laval, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim[1]. Był także studentem École libre des sciences politiques[1]. W latach 1929–1939 pracował dla Automatic Telephone Company, pełniąc m.in. funkcję dyrektora wszystkich operacji w Europie[1].
W 1939 został zmobilizowany do Francuskich Sił Powietrznych jako sierżant rezerwy. Jean Monnet mianował go następnie zastępcą szefa francuskiej misji w Stanach Zjednoczonych, mającej na celu zakup samolotów wojskowych[1]. W 1940 roku po raz pierwszy spotkał się z generałem Charles’em de Gaulle’em[1]. Pod koniec czerwca 1940 roku dołączył do sił Wolnej Francji[1].
W lipcu 1940 roku został mianowany sekretarzem generalnym Francuskiej Afryki Równikowej i wraz z pułkownikiem Philippe’em Marie Leclerkiem oraz Claude’em Hettierem de Boislambertem wyjechał do Afryki, mając za zadanie przyłączenie francuskich kolonii do Wolnej Francji[1]. Odegrał kluczową rolę w wydaniu decyzji o przyłączeniu Czadu do Wolnych Francuzów przez gubernatora Félixa Éboué[1].
We wrześniu 1941 roku został mianowany komisarzem ds. gospodarki, finansów i kolonii we Francuskim Komitecie Narodowym[1]. W październiku 1941 powrócił do Londynu[1]. W 1942 został mianowany komisarzem ds. gospodarki, kolonii i marynarki handlowej, został także wiceprzewodniczącym Francuskiego Komitetu Narodowego[1]. W październiku 1942 roku objął stanowisko komisarza do spraw zagranicznych i kolonii, a od lutego 1943 ponownie tylko komisarza ds. kolonii[1]. Funkcję komisarza ds. kolonii pełnił także we Francuskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego i Rządzie Tymczasowym Republiki Francuskiej[1]. Na przełomie stycznia i lutego 1944 roku przewodniczył konferencji o dekolonizacji zorganizowanej w Brazzaville[1].
Po śmierci Aimé Lepercqa w listopadzie 1944 roku objął stanowisko ministra finansów, a od kwietnia 1945 był ministrem finansów i gospodarki[1]. Funkcję ministra przestał pełnić po rezygnacji de Gaulle′a w 1946[1].
Pomagał w założeniu Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu, która miała włączyć ludzi wywodzących się z Resistance w życie polityczne Republiki[1]. W latach 1946–1953 był przewodniczącym tego ugrupowania[1]. Jednym z jego partyjnych kolegów był wielokrotny minister, a następnie socjalistyczny prezydent François Mitterrand.
W październiku 1949 roku został mianowany ministrem obrony w rządzie Georges’a Bidaulta[1]. Tą samą funkcję pełnił w rządach Antoine’a Pinaya, René Mayera i Josepha Laniela[1]. W latach 1950–1951 i 1951–1952 pełnił urząd premiera[1]. W maju 1958 roku pełnił krótko funkcję ministra spraw zagranicznych[1]. W latach 1958–1969 był jednym z delegatów Francji w Parlamencie Europejskim[1]. Następnie pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach Jacques’a Chabana-Delmasa i Pierre’a Messmera[1].
Obecnie pamiętany jest głównie ze względu na tzw. „Plan Plevena”, który zmierzał do stworzenia Europejskiej Wspólnoty Obronnej (co ostatecznie zablokowali komuniści i gaulliści).
Od 1944 był członkiem kapituły Orderu Wyzwolenia, a od 1948 członkiem Francuskiej Akademii Nauk[1].
Odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.