Superintendentura kaliska
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Superintendentura kaliska, także diecezja kaliska – jednostka organizacyjna Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej istniejąca w II Rzeczypospolitej i obejmująca grupę gmin kościelnych (zborów) czyli parafii tego Kościoła, mająca siedzibę w Kaliszu.
Superintendentura kaliska była kontynuacją dwóch poprzednich superintendentur kaliskich: ewangelicko-unijnej istniejącej w l. 1829-1849 i luterańskiej działającej w Królestwie Polskim, funkcjonującej na mocy ustawy rosyjskiej z dnia 20 lutego 1849, a następnie polskiej nowelizacji z dnia 27 kwietnia 1922[1][2].
W l.1829-1849 w jej skład wychodziła parafia ewangelicko-reformowana w Żychlinie koło Konina i parafia ewangelicko-reformowana w Zelowie.
W 1925 do superintendentury należało 16 zborów i 6 filiałów[3]. W 1938 liczyła 16 zborów i 7 filiałów[4], a w 1939 liczba parafii wzrosła do 18, a filiałów zmalała do 4.