Loading AI tools
Placówka szkolnictwa wojskowego II RP Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich (SPLdM) – placówka szkolnictwa wojskowego II Rzeczypospolitej, istniejąca w latach 1930-1938 w Bydgoszczy, a w latach 1938-1939 w Krośnie.
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1930 |
Rozformowanie |
1939 |
Tradycje | |
Rodowód | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
mjr pil. Adam Zaleski |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Organizację Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich (SPLdM) w Bydgoszczy rozpoczęto na podstawie rozkazu Departamentu Aeronautyki Ministra Spraw Wojskowych Ldz. 8635/30 z dnia 7 sierpnia 1930 roku[1]. Oficerem wyznaczonym do tego zadania był dowódca eskadry szkolnej Szkoły Podoficerów Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy (SPML) kpt. pil. Adam Zaleski. Na potrzeby szkoły Liga Obrony Powietrznej Kraju ofiarowała nowy budynek stawiany na terenie bydgoskiego lotniska[2] (bursa Cywilnej Szkoły Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy)[3]. Warunki naboru do Szkoły zostały podane do publicznej wiadomości na łamach sierpniowego numeru Lotnika[4]. Pierwszy kurs SPLdM uruchomiono 1 listopada 1930 roku (111 uczniów). Szkoła wchodziła w skład Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy, od 1 października 1934 Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa, a od czerwca 1937 – Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa nr 2 w Bydgoszczy. 23 kwietnia 1931 uruchomiono pierwszy dywizjon szkolny SPLdM (dowódca kpt. pil. Adam Zaleski), w którego skład wchodziły 2 eskadry szkolne[1].
3 października 1933 roku przy 3. eskadrze szkolnej SPLdM utworzono pluton podchorążych, do którego przydzielono 30 podchorążych powołanych na dwuletni kurs w Szkole Podchorążych Lotnictwa w grupie technicznej w CWPL[1]. 6 lipca 1937 wyodrębniono Szkołę Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich jako samodzielną jednostkę z Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa nr 2 w Bydgoszczy[1]. Statut SPLdM zatwierdzono w lutym 1938 roku. W związku z dużą liczbą uczniów 1 września 1937 dywizjon szkolny w składzie dwóch eskadr pierwszego rocznika przeniesiono do koszar w Świeciu nad Wisłą[1].
W 1938 roku, w związku z zagrożeniem Polski ze strony Niemiec, władze wojskowe zdecydowały się na organizację nowego ośrodka szkolenia personelu lotniczego w południowej części kraju. 1 września 1938 po likwidacji Komendy Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa nr 2 w Bydgoszczy, Szkołę Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich podporządkowano bezpośrednio komendantowi Grupy Szkół Lotniczych w Warszawie[1]. W październiku 1938 całą kadrę i sprzęt dyslokowano do Krosna, pozostawiając w Bydgoszczy tylko warsztaty remontowe samolotów[5]. W ślad za przeprowadzką szkoły z Bydgoszczy do Krosna, przeniesiono także jej zapasowe lotnisko z Sobiejuch koło Żnina do Moderówki koło Jasła[5].
Wokół lotniska w Krośnie zbudowano pomieszczenia dowództwa, kasyno i hotel oficerski, izby chorych, kwatery dla podoficerów, instruktorów i uczniów, sale wykładowe, kuchnie, laboratoria, warsztaty elektro- i radiomechaników oraz strzelców radiotelegrafistów oraz hangary[5]. Szkoła funkcjonowała w nowej lokalizacji od listopada 1938 do wybuchu II wojny światowej.
Zadaniem szkoły było wyszkolenie podoficerów pilotów, mechaników samolotowych i techników obsługi naziemnej i pokładowej[1]. Od 1932 kształcono uczniów także na elektro- i radiomechaników oraz strzelców pokładowych i radiotelegrafistów potrzebnych dla obsługi wieloosobowych samolotów nowej generacji[6].
Szkolenie było początkowo oparte na programie CWPL, a w kolejnych latach wzbogacano je m.in. o takie przedmioty jak: technologie metali i materiałów używanych w lotnictwie, termodynamikę silników, orientację, terenoznawstwo, kartografię, meteorologię, łączność z artylerią i piechotą, nawigację lotniczą, rusznikarstwo, geografię lotniczą, taktykę broni pokładowej, taktykę lotniczą, bombardowanie itp.[6]. Dla potrzeb szkolenia mechaników lotniczych przygotowano bogate zaplecze techniczno warsztatowe, m.in. narzędziownię, kuźnię, ślusarnię, tokarnię, blacharnię, spawalnię, wulkanizernię, stolarnię, tapicernię i splatarnię. Praktyczne zajęcia przy płatowcach i silnikach polegały na ich montażu i demontażu, zaznajomieniu się z działaniem poszczególnych mechanizmów i ich samodzielną regulacją[6].
Do szkoły przyjmowano chłopców w wieku od 16 do 18 lat, którzy ukończyli co najmniej 7 klas szkoły powszechnej oraz dysponowali świadectwem lekarskim, wystawionym przez szpital garnizonowy (od 1935 badania w Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa w Warszawie)[2]. Egzaminy wstępne obowiązywały z języka polskiego, historii, geografii oraz sprawności fizycznej[2].
Uczniowie pierwszego rocznika kształcili się w przedmiotach wojskowych i ogólnokształcących, na drugim roku wyłącznie w przedmiotach wojskowych, a na trzecim roku pogłębiano umiejętności w wybranych specjalnościach oraz składano przysięgę wojskową[2]. Po drugim roku szkolenia uczniowie przechodzili szkolenie szybowcowe w Ustianowej oraz samolotowe w Radomiu lub Grudziądzu[2]. W połowie lat 30. utworzono filie szkoły w Świeciu nad Wisłą i w Sobiejuchach koło Żnina, gdzie kształcono od 150 do 400 elewów[2].
Latem 1938 roku wprowadzono nowy system szkolenia skracając czas przeznaczony na wyszkolenie ogólne, a zwiększając wykłady i praktyczną naukę przedmiotów fachowych z dziedziny lotnictwa[5].
W szkole zorganizowano drużyny piłki nożnej, koszykówki, siatkówki, zespoły lekkoatletyczne, bokserskie i wioślarskie[7]. Szkoła zdobyła mistrzostwo armii w boksie oraz mistrzostwo miasta Bydgoszczy. Reprezentacyjna czwórka wioślarska zajęła 1. miejsce na mistrzostwach armii[7]. Latem organizowano obozy sportowe nad Bałtykiem w Cetniewie i Jastrzębiej Górze[7].
W szkole powstały także grupy wokalne, dramatyczne, zespoły muzyczne oraz orkiestra wojskowa. Od 1931 wydawano własną gazetkę szkolną „Skrzydła”[7].
Do szkolenia w Bydgoszczy używano m.in. samolotów: Breguet 14 oraz Potez XV i Potez XXV produkowany na licencji w Lubelskiej Wytwórni Samolotów[1]. W latach 1937–1938 używano licencyjnego samolotu szkolno-treningowego PWS-18 z Podlaskiej Wytwórni Samolotów, a od 1935 – RWD-8. Oprócz samolotów szkolnych i treningowych wykorzystywano też pojedyncze egzemplarze samolotów bojowych, m.in. od 1936 myśliwca PZL P.7 i PZL P.11. W 1937 roku przysłano dwa samoloty liniowe PZL.23 Karaś[1]. W latach 1938–1939 w Krośnie prowadzono kurs pilotażu podstawowego m.in. na samolotach PWS-18 i PWS-28[1].
W nawiasie podano rok ukończenia szkoły.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.