Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Narwhal (SS-17) – amerykański okręt podwodny z okresu I wojny światowej, jednostka prototypowa swojego typu. Została zwodowana 8 kwietnia 1909 roku w Fore River Shipyard w Quincy i przyjęta w skład US Navy 23 listopada tego roku. W listopadzie 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-1. Okręt wycofano ze służby 8 lutego 1922 roku i sprzedano.
USS „Narwhal” między 1909-1911 r. | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Wodowanie |
8 kwietnia 1909 |
US Navy | |
Wejście do służby |
23 listopada 1909 |
Wycofanie ze służby |
8 lutego 1922 |
Los okrętu |
sprzedany 5 czerwca 1922 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
41,1 m |
Szerokość |
4,2 m |
Zanurzenie |
3,6 m |
Zanurzenie testowe |
60 m |
Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
Napęd | |
2 silniki benzynowe o łącznej mocy 600 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 260 KM 2 śruby | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
powierzchnia: 1240 Mm przy 10 w. |
Uzbrojenie | |
4 torpedy | |
Wyrzutnie torpedowe |
4 x 450 mm (18") |
Załoga |
15 |
Konstrukcja USS „Narwhal” oparta była na rozwiązaniach poprzednich typów okrętów podwodnych zaprojektowanych przez Electric Boat (szczególnie na typie C[1]. Okręt, prócz zwiększonej długości i wyporności, cechował dużych rozmiarów kiosk z mostkiem oraz dwa peryskopy[1]. Po raz pierwszy w amerykańskich okrętach podwodnych zastosowano w nim podział kadłuba na przedziały rozdzielone grodziami wodoszczelnymi[1].
„Narwhal” był małym okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej. Długość całkowita jednostki wynosiła 41,1 metra, szerokość 4,2 metra i zanurzenie 3,6 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 288 ton, a w zanurzeniu 337 ton[1][2][3]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki benzynowe Craig o łącznej mocy 600 koni mechanicznych (KM)[1][2][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Electro-Dynamic o łącznej mocy 260 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 12 węzłów na powierzchni i 9,5 węzła w zanurzeniu[1][2]. Zasięg wynosił 1240 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 80 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 60 metrów[2].
Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm (18")[uwaga 1], z łącznym zapasem czterech torped[2][3][uwaga 2]. Załoga okrętu składała się 15 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
USS „Narwhal” (Submarine Torpedo Boat No. 17) zbudowany został w Fore River Shipyard w Quincy[1][2][5]. Wodowanie miało miejsce 8 kwietnia 1909 roku[1][2], a do służby przyjęto go 23 listopada tego roku.
Pierwszym dowódcą jednostki został por. mar. J.C. Townsend. Okręt włączono w skład Floty Atlantyckiej. Stacjonując w Newport, uczestniczył w szkoleniu, ćwiczeniach torpedowych oraz próbach i eksperymentach. 17 listopada 1911 roku nazwę okrętu zmieniono na oznaczenie literowo-numeryczne D-1.
Od 20 stycznia do 11 kwietnia 1913 roku wraz z innymi okrętami operował na Morzu Karaibskim, a od 5 stycznia do 21 kwietnia 1914 roku pływał u wybrzeży Florydy. Podczas I wojny światowej D-1 służył jako jednostka szkoleniowa. Okręt trafił do rezerwy 9 września 1919 roku, kontynuując proces szkolenia załóg. 17 lipca 1920 roku okręt otrzymał numer identyfikacyjny SS-17[2].
D-1 został wycofany ze służby 8 lutego 1922 roku w Filadelfii. Sprzedano go 5 czerwca 1922 roku[1][2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.