Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Umberto D. – włoski dramat z 1952 roku w reżyserii Vittoria De Siki, będący jednym z ostatnich filmów zaliczanych do neorealizmu włoskiego[1].
Gatunek |
obyczajowy |
---|---|
Rok produkcji |
1952 |
Kraj produkcji | |
Język |
włoski |
Czas trwania |
89 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Cesare Zavattini |
Główne role |
Carlo Battisti |
Muzyka |
Alessandro Cicognini |
Zdjęcia |
Aldo Graziati |
Scenografia |
Virgilio Marchi |
Montaż |
Eraldo Da Roma |
Produkcja |
Giuseppe Amato |
Akcja toczy się w Rzymie, w latach 50. XX wieku. Umberto Domenico Ferrari jest emerytowanym urzędnikiem państwowym. Wiedzie samotne życie w wynajętym pokoju. Jego jedyną radością są ciepłe relacje ze służącą właścicielki mieszkania i towarzystwo pieska Flika. Bardzo skromna emerytura nie wystarcza Umberto nawet na podstawowe potrzeby. Narastające zaległości w opłacaniu czynszu, stawiają go w obliczu nieuchronnej bezdomności. Zdesperowany postanawia popełnić samobójstwo. Przedtem jednak chce zapewnić przyszłość swojemu czworonożnemu przyjacielowi.
Reżyser Vittorio De Sica i scenarzysta Cesare Zavattini pracowali razem w 1948 roku, tworząc poruszający film Złodzieje rowerów, uznawany za arcydzieło neorealistycznego kina. W tym wypadku także chcieli opowiedzieć historię jednej osoby – bezradnego starszego pana zagubionego po przejściu na emeryturę, ukazując na jej przykładzie los ludzi walczących o godność i spotykających się z obojętnością społeczeństwa. Film kręcono na ulicach Rzymu, a udział brało wielu aktorów niezawodowych, co miało zwiększyć autentyczność opowiadanej historii[2][3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.